Wyrok WSA w Łodzi z dnia 19 lutego 2021 r., sygn. II SA/Łd 620/20

Ochrona zwierząt; Prawo miejscowe

Dnia 19 lutego 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Grosińska-Grzymkowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Cisowska-Sakrajda Asesor WSA Anna Dębowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 lutego 2021 roku sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Łęczycy na uchwałę Rady Gminy Nowe Ostrowy z dnia 30 kwietnia 2020 roku nr XVIII/115/20 w sprawie przyjęcia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Nowe Ostrowy stwierdza nieważność § 7 Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Nowe Ostrowy, stanowiącego załącznik do zaskarżonej uchwały. dc

Uzasadnienie

Prokurator Rejonowy w Łęczycy zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi uchwałę nr XVIII/115/20 Rady Gminy Nowe Ostrowy z 30 kwietnia 2020 r. w sprawie przyjęcia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Nowe Ostrowy, zarzucając naruszenie art. 11a ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1840 ze zm.) - zwanej dalej: "u.o.z" - poprzez niewypełnienie obowiązku wynikającego z upoważnienia ustawowego i jedynie ogólnikowe uregulowanie w § 7 uchwały kwestii dotyczącej opieki nad wolno żyjącymi kotami, w szczególności poprzez zaniechanie wskazania konkretnych działań związanych z opieką nad wolno żyjącymi kotami, w tym częstotliwości ich dokarmia oraz ograniczenie działań wyłącznie do "sytuacji uzasadnionych, w wyniku zgłoszeń mieszkańców.".

Wskazując na powyższe Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności § 7 uchwały.

W uzasadnieniu skargi Prokurator przywołał treść art. 11a ust. 1 pkt 2 u.o.z. i odwołując się do orzecznictwa sądowoadministracyjnego podniósł, że Program musi być dostosowany do warunków i okoliczności występujących oraz przewidywanych w danym roku i nie można mu nadawać charakteru ogólnych ram, które dopiero wymagałyby dalszej konkretyzacji. Stąd tak silnie akcentuje się, że wykonawczy charakter aktu nie zostanie zachowany, jeżeli pominie się w nim konkretne działania realizujące zadania w nim przewidziane. Niewystarczające jest zatem niedookreślenie w żaden sposób formy/sposobu realizacji zadnia. Przepis art. 11a ust. 2 pkt 2 u.o.z. nakłada na radę miejską obowiązek podania konkretnego sposobu działania w zakresie ustalania miejsc, w których przebywają koty wolno żyjące oraz określenia listy społecznych opiekunów (karmicieli) oraz miejsc i częstotliwości dokarmiania tych zwierząt. Dyspozycję art. 11a u.o.z. należy odczytywać w połączeniu z art. 11 tej ustawy. Wykładnia celowościowa tych przepisów prowadzi do wniosku, że dla skutecznej realizacji zadań, przy uwzględnieniu krótkoterminowego charakteru tego aktu, zasadnym jest określenie w sposób konkretny sposobu realizacji tych zadań. Wprawdzie program jest wyrazem polityki gminy, ale skoro stanowi podstawę realizacji określonych zadań, koniecznym jest skonkretyzowanie sposobu ich realizacji. Także konstrukcja art. 11a ust. 2 ustawy z 1997 r. o ochronie zwierząt wskazuje na konieczność określenia sposobu realizacji programu, tym bardziej że program taki jest uchwalany jedynie na rok. Nadto Rada Gminy uzależniła pomoc wolno żyjącym kotom tylko od sytuacji uzasadnionych, w wyniku zgłoszeń dokonanych przez mieszkańców, natomiast art. 11a ust. 2 u.o.z. takich ograniczeń nie przewiduje.