Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 5 stycznia 2021 r., sygn. II SA/Gd 685/20

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Górska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Asesor WSA Magdalena Dobek-Rak po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2021 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A S.A. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Miasta z dnia 25 lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Uzasadnienie

A. wniosła w dniu 23 lipca 2020 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na uchwałę nr XLVI/4/2010 Rady Miasta z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Miasta.

Powyższą uchwałę Spółka zaskarżyła w części dotyczącej: § 13 ust. 4 pkt 6 oraz pkt 16 ppkt 16.2 karty terenu nr [..] numer terenu [..], a także § 29 ust. 3, zarzucając naruszenie w tym zakresie artykułu 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U z 2017 r. poz. 2062) w zw. z art. 75 ust. 1 tej ustawy, poprzez uniemożliwienie przez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lokalizowania inwestycji celu publicznego zakresu łączności publicznej jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie.

Wskazując na powyższe, skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności planu w zaskarżonej części i zasądzenie na jej rzecz od organu kosztów postępowania według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że w toku prowadzonego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego postępowania zmuszona jest wykazać zgodność inwestycji z przepisami obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Burmistrz Miasta wydał zaświadczenie o niezgodności, które zostało zaakceptowane przez SKO, a następnie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 maja 2018 r., II SA/Gd 271/18 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 listopada 2019 r., II OSK 2794/18. Stwierdzając niezgodność inwestycji skarżącej z miejscowym planem, Burmistrz Miasta odwołał się do zaskarżonych przepisów, tymczasem plan miejscowy nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, co wynika z artykułu 46 ust. 1 ustawy o rozwoju sieci. Co prawda zaskarżony plan wszedł w życie 28 maja 2010 r., a więc nieco ponad miesiąc przed wejściem w życie przepisów ustawy o rozwoju sieci, ale w tej sytuacji należy mieć na względzie treść artykułu 75 ust. 1 ustawy, który stanowi, że przepisy art. 46 i art. 48 stosuje się także do planów miejscowych obowiązujących w dniu wejścia w życie ustawy. Kwestionowany plan wprowadza zakaz wznoszenia stacji bazowych telefonii komórkowych niezależnie od wysokości stacji a dodatkowo zakaz lokalizacji stacji o wysokości większej niż 20 m. Takie zapisy są nieważne, jako że sprzeczne są z artykułem 46 ust. 1 ustawy rozwoju sieci.