Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 października 2020 r., sygn. VII SA/Wa 578/20

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Mirosław Montowski, Sędziowie sędzia WSA Artur Kuś (spr.), sędzia WSA Wojciech Sawczuk, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 października 2020 r. sprawy ze skargi B. J. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2020 r. znak [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.

Uzasadnienie

1. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: ,,GINB’’ , ,,organ odwoławczy’’), decyzją z [...] stycznia 2020 r., znak: [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 z późn. zm., dalej: ,,k.p.a.’’), po rozpatrzeniu odwołania B. J. (dalej: ,,skarżąca’’), od decyzji Wojewody [...] (dalej: ,,Wojewoda’’, ,,organ I instancji’’) z [...] sierpnia 2019 r., Nr [...], znak: [...] - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podał, że Wojewoda [...] decyzją z [...] sierpnia 2019 r. Nr [...], znak: [...] umorzył, wszczęte na wniosek I. J. i S.J. (w miejsce których w trakcie prowadzonego postępowania wstąpiła B. J.), postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z [...] lipca 2017 r., Nr [...], znak: [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej A.P. (dalej: ,,inwestor’ ’) pozwolenia na budowę budynku magazynowego oraz budynku gospodarczego w zabudowie zagrodowej na działkach nr ew. [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], w miejscowości [...], gmina [...] (sprostowanej postanowieniem Starosty [...] z [...] marca 2019 r., znak: [...]).

B. J. złożyła odwołanie od powyższej decyzji organu z [...] sierpnia 2019 r. Zaskarżonej decyzji organu I instancji zarzuciła naruszenie art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (dalej: "p.b."), poprzez błędną jego wykładnię i w konsekwencji uznanie, że skarżącej nie przysługiwał przymiot strony w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z [...] lipca 2017 r. Nr [...] (zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej A.P. pozwolenia na budowę budynku magazynowego oraz budynku gospodarczego), mimo, że jest ona właścicielką nieruchomości położonych w obszarze oddziaływania obiektów, których ww. pozwolenie dotyczy. Stanowisko skarżącej znalazło rozwinięcie w obszernym jego uzasadnieniu. W odwołaniu podniosła m.in., że nieruchomość stanowiąca własność skarżącej pozostaje w obszarze oddziaływania inwestycji. Tym samym nie zgadza się z dokonaną przez organ I instancji wykładnią art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 p.b., skutkującą uznaniem, że skarżącej nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty [...]. W ocenie skarżącej realizowana inwestycja niesie zagrożenie zalewania działek sąsiednich. Wskazała nadto, że stanowiąca własność skarżącej działka nr ew. [...] została opisana jako grunty rolne zabudowane. Skarżąca powinna mieć możliwość także w przyszłości bezpiecznego i niczym nie zakłóconego wykorzystywania jej zgodnie z przeznaczeniem. Ponadto wskazała, że nie sposób nie zauważać niebezpieczeństwa spowodowania niekorzystnych zmian w zakresie stosunków gruntowo-wodnych. W ocenie skarżącej z uwagi na powyższe uprawnionym jest twierdzenie, że skutki realizacji objętych pozwoleniem na budowę obiektów nie ograniczą się tylko i wyłącznie do obszaru nieruchomości stanowiących własność A.. P., a będą wykraczać poza ten obszar, w tym obejmą działki stanowiące obecnie własność skarżącej, wpływając na możliwość ich zagospodarowania, w tym zabudowy.