Wyrok WSA w Kielcach z dnia 20 października 2020 r., sygn. II SA/Ke 149/20

Administracyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Beata Ziomek, Asesor WSA Agnieszka Banach, , po rozpoznaniu w dniu 20 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M.W. na decyzję Wojewody z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę we wznowionym postępowaniu oddala skargę.

Uzasadnienie

Wojewoda zaskarżoną decyzją z [...] 2019 r. znak: [...], po rozpatrzeniu odwołania M.C. od decyzji Prezydenta Miasta z [...] 2019 r., którą Prezydent Miasta odmówił uchylenia własnej decyzji z [...] 2018 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej Inwestorowi [...] Sp. z o.o. w K. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową i garażem podziemnym wraz z wewnętrznymi instalacjami: wody, kanalizacji, elektrycznej, wentylacji mechanicznej i centralnego ogrzewania oraz z węzłem cieplnym, na działce nr [...] w obrębie geodezyjnym 0010, przy ulicy M. w K., we wznowionym postępowaniu, z uwagi na brak podstaw do jej uchylenia w oparciu o art. 145 § 1, art. 145a i art. 145b kpa, na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że 22 marca 2019 r. M.C. złożyła wniosek o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej opisaną wyżej decyzją z [...]2018 r. podnosząc, że nie została uznana za stronę w tym postępowaniu, pomimo że toczy się procedura zwrotowa terenu inwestycji oraz, że nabyła prawo do terenu działki sąsiadującej z terenem inwestycji.

Rozpatrując powyższy wniosek Prezydent Miasta postanowieniem z [...] 2018 r. wydanym na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 i 5 oraz art. 149 § 1 i § 2 kpa wznowił postępowanie w sprawie zakończonej własną ostateczną decyzją z [...] 2018 r., a następnie wydał decyzję z [...] 2019 r.

Od decyzji tej odwołała się M.C., która wskazała, że w 2006 r. na podstawie wyroku WSA w Krakowie z 18 kwietnia 2006 r. sygn. akt. II SA/Kr 2002/02 nabyła prawa do nieruchomości M. 1 i M. 3. Gmina uznała jej roszczenia i obecnie jedynie kwota roszczenia jest przedmiotem sporu między stronami. Ponadto dodała, że 11 lipca 2013 r. wystąpiła o stwierdzenie nieważności decyzji z [...]1982 r. przekazującej w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, teren położony wówczas przy ul. T. 1, obecnie M. 3.

W trakcie postępowania odwoławczego Wojewoda uzyskał informację od Prezydenta Miasta, że decyzja tego organu z [...] 2018 r. o warunkach zabudowy wydana dla M.K. przeniesiona na inwestora decyzją z [...] 2018 r. dla inwestycji: budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową i garażem podziemnym, na działce nr ewid. [...], obręb 0010, przy ul. M. 3 w K., nie została uchylona oraz, że postępowanie w tej sprawie zostało wznowione.

Dalej organ II instancji zauważył, że M.C. swój przymiot strony wywodziła z faktu, że w stosunku do nieruchomości objętej terenem inwestycji toczy się postępowanie o zwrot na jej rzecz, a także, że nabyła prawo do działek sąsiadujących z terenem inwestycji na podstawie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 19 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Ke 43/15.

Wojewoda wskazał, że uzyskał ze Starostwa Powiatowego w K. (pismo z 7 października 2019 r.) informację, że toczy się postępowanie administracyjne dotyczące zwrotu nieruchomości położonej K. przy ul. M. nr 1 i nr 3 oznaczonej w ewidencji gruntów jako działki nr [...], [...]/11, [...]/12, [...]/13, [...], [...]/25, [...]/15, [...]/1 i [...]/2. W związku z powyższym brak jest okoliczności, które wskazywałyby na prawdopodobieństwo uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę z [...]2018 r., gdyż sprawa dotycząca zwrotu nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako działki nr [...], [...]/11, [...]/12, [...]/13, [...], [...]/25, [...]/15, [...]/1 i [...]/2 nie została zakończona ostateczną decyzją. Według aktualnego wydruku z księgi wieczystej nr [...] prawo własności nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka nr- [...] przysługuje między innymi [...] Sp. z o.o. Natomiast z księgi wieczystej nr [...] wynika, że właścicielem działki nr [...]/1 jest gmina K. W powyższych księgach wieczystych w aktualnym stanie nie ma ostrzeżenia o toczącym się postępowaniu o zwrotu wywłaszczonej nieruchomości. Ponadto decyzja z [...] 2018 r. o warunkach zabudowy jest ostateczna, nie została uchylona i pozostaje w obiegu prawnym.

W związku z powyższym Wojewoda uznał, że organ I instancji właściwie ocenił, że M.C. nie przysługuje status strony w postępowaniu prowadzonym w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. M.C. nie wykazała w sposób niewątpliwy posiadania interesu prawnego do występowania w charakterze strony w ww. postępowaniu, w każdym razie ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby takim interesem bezspornie się legitymowała.

Odpowiadając na zarzuty podniesione w odwołaniu oraz w piśmie z 31 sierpnia 2019 r. Wojewoda potwierdził ustalenia organu I instancji, stwierdzające brak legitymacji M.C. do bycia stroną w postępowaniu prowadzonym w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia [...] Sp. z o.o. pozwolenia na budowę wobec ustalenia, że M.C. nie jest jednym z podmiotów, o których mowa w art. 28 ust. 2 Prawa budowanego. M.C. nie przysługiwał przymiot strony, ponieważ w dacie wydania decyzji z [...] 2018 roku nie była ujawniona jako właścicielka działek nr [...] i [...]/1 ani w ewidencji gruntów i budynków, ani w księgach wieczystych, dlatego też organ nie mógł zapewnić jej udziału w charakterze strony w postępowaniu prowadzonym w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji. Ponieważ ponadto M.C. nadal nie jest prawowitym właścicielem działek [...] i [...]/1, nie może też być uznana za stronę w postępowaniu odwoławczym.

Odnośnie zarzutów dotyczących decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji Wojewoda podkreślił, że właściwym organem w tym zakresie jest SKO.

W skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skardze na powyższą decyzję M.W. (poprzednio C.), wniosła o:

1. uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz decyzji z [...]2018 r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia zgodnie z art. 97 § 1 pkt 4 kpa oraz zobowiązanie właściwego organu do zawieszenia wznowionego postępowania do czasu uzgodnienia treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,

2. dopuszczenie z urzędu przez organy dowodów z: ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta z [...] 2019 r., wniosku inwestora z 19 marca 2019 r., decyzji ostatecznej Prezydenta Miasta z [...] 2018 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w K. pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę budynku usługowo-handlowego, na działce nr [...],

3 rozpatrzenie sprawy ze szczególnym uwzględnieniem "wyjścia z inwestycją" na działkę nr [...]/1 (wydana została decyzja Prezydenta Miasta z [...] 2019 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, na budowę dwóch odcinków osiedlowej sieci ciepłowniczej w ulicy M. i na terenie przyległym do ulicy, na działkach nr ewid.: [...], [...], [...]/7, [...]/11, [...]/23, obręb 0010 w K.,

4. uwzględnienie nieaktualnego stanu prawnego przedmiotowego terenu - w kontekście zapisu z uzasadnienia wyroku WSA w Krakowie z 18 kwietnia 2006 r. sygn. akt. II S.A./Kr 2002/02 o niemożności oddania w użytkowanie wieczyste działki nr [...] osobom fizycznym bez uprzedniego rozwiązania wieczystego użytkowania z Spółdzielnią Mieszkaniową. Do dnia dzisiejszego w księgach wieczystych brak zapisu o rozwiązaniu prawa wieczystego użytkowania w stosunku do działki nr [...] z [...]SM w K. Przeniesienie prawa własności było bezskuteczne, bo nie ma takiego trybu. [...] Spółdzielnia Mieszkaniowa nie rozwiązała prawa wieczystego użytkowania zgodnie z obowiązującą procedurą. Spółdzielnia mogła sprzedać, zbyć prawa, darować grunt, ale nie mogła jak w decyzji z 16 października 1982 r. wyrazić zgody na jego oddanie (za porozumieniem stron),

5. dopuszczenie dowodów z: ostatecznej decyzji Wojewody z [...] 2011 r., wyroku NSA w Warszawie z 7 marca 2019 r. odnoszącego się do kwestii zwrotu między innymi działki nr [...]/1, dokumentu "p.t. rys. zagospodarowania terenu dotyczących budowy - odcinków sieci ciepłowniczej na działce nr [...]/11 i [...]/1 oraz sieci i przyłączy kanalizacji deszczowej i sanitarnej na działkach [...]/13, [...]/25, dla obsługi w media inwestycji usytuowanej na działce [...] i [...]/1",

6. uwzględnienie argumentów z zażalenia z 27 czerwca 2019 r., a w szczególności ochronę interesu osób trzecich, w związku z nieuprawnionym wejściem z inwestycją na działkę nr [...]/1 (dla której warunki zabudowy nie tylko nie zostały ustalone, ale dokonano zapisu, że inwestycja musi się zamykać na działce nr [...]) oraz rozszerzeniem oddziaływania inwestycji na działki, wobec których zapadły wiążące ustalenia w procedurze zwrotowej.

W związku z powyższym skarżąca zarzuciła Wojewodzie, że w trakcie trwającego postępowania nie ustalił w sposób właściwy stanu faktycznego. Wskazała, że skoro procedura wznowieniowa w sprawie warunków zabudowy nie została zakończona, to organ ten nie mógł w sposób relatywny odnieść się do prawidłowości przeprowadzenia następującego po niej i będącego w ścisłym związku, postępowania w sprawie o pozwolenie na budowę.

Wnosząca skargę zarzuciła, że twierdzenie Wojewody, że decyzja z [...] 2018 r. o warunkach zabudowy jest ostateczna, nie została uchylona i pozostaje w obiegu prawnym - w sytuacji gdy toczy się przed Prezydentem procedura wznowieniowa i postępowanie nie zostało zakończone - stoi w sprzeczności z zaistniałym stanem faktycznym i prawnym.

Zdaniem skarżącej Wojewoda ma legitymację do nadzorowania kontroli poprawności i uchylania wydawanych decyzji administracyjnych i w przypadku wątpliwości powinien z urzędu dokonać kontroli wydanej decyzji. W tym konkretnym przypadku ograniczył się jednak do zagadnienia posiadania legitymacji do bycia stroną w sprawie uznając, że brak wpisu w księgach wieczystych jest wystarczającym powodem do odmowy statusu strony, pomimo dal[...] zaawansowanej sprawy o zwrot.

Autorka skargi podkreśliła, że odmowa uchylenia pozwolenia na budowę dla inwestycji na działce nr [...], godzi w interesy użytkowników lokali mieszkalnych M. 1 oraz interesy byłego właściciela, których pozbawia się prawa do swobodnego korzystania z nieruchomości.

Ponadto skarżąca dodała, że w stosunku do nieruchomości M. nr 3, toczy się postępowanie administracyjne w sprawie stwierdzenia nieważności prawa wieczystego użytkowania. Bezsprzecznie cel wywłaszczenia nie został zrealizowany, co ustaliły Sądy, a w konsekwencji bezprawnego przejęcia użytkowania wieczystego, prawo to nigdy na rzecz osób fizycznych, których dotyczyła decyzja z [...]1982 r. - nie powstało. Nie mogli go również skutecznie nabyć następcy prawni tych osób, w tym obecnie wpisana w księdze wieczystej spółka [...] M. K. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, spółka komandytowa z siedzibą w Kielcach.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

W piśmie procesowym z 3 marca 2020 r. skarżąca wskazała, że skoro w dacie wydania decyzji z [...] 2018 r. orzeczenia WSA w Krakowie z 2006 r. i w Kielcach z 2015 r. o zwrocie nieruchomości o adresie M. 1 były ostateczne, to powinna być strona w toczących się postępowaniach. Ponadto dodała, że decyzja z [...] 1982 r. jest z mocy prawa nieważna, inwestor nigdy nie posiadał prawa do terenu i nie może w związku z tym realizować planowanej inwestycji.

Na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.), sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2019.2325 ze zm.), wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy.

Sądowa kontrola legalności decyzji administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy, a rozstrzygając o zasadności skargi sąd nie jest związany jej zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w nim naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 i 2 p.p.s.a.).

Na wstępie należy zauważyć, że kontrolowane postępowanie zostało przeprowadzone w trybie przepisów o wznowieniu postępowania, co było konsekwencją wniosku skarżącej M.W. (używającej wówczas nazwiska C.) o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją Prezydenta Miasta z dnia [...]2018 r. w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową i garażem podziemnym wraz z instalacjami, na działce nr [...] położonej w K. przy ulicy M., z powodu niebrania przez nią, mimo posiadania przymiotu strony, udziału w tamtym postępowaniu. W sprawie tej doszło już do wydania na podstawie art. 149 § 1 k.p.a. ostatecznego postanowienia o wznowieniu postępowania, a przedmiotem skargi jest kolejny etap postępowania wznowieniowego zakończony wydaną na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. decyzją odmawiającą uchylenia decyzji dotychczasowej z [...] 2018 r. Powodem wydania takiej decyzji, zaakceptowanym w zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji Wojewody z [...] 2019 r., było uznanie, że wnioskująca o wznowienie postępowania M.W. nie ma statusu strony w postępowaniu objętym wnioskiem o wznowienie, czemu ona zaprzeczała w skardze.

Odnosząc się do tej zasadniczej i spornej w sprawie kwestii należy wyjaśnić, że badanie podstaw wznowienia postępowania, a zatem w okolicznościach sprawy ustalenie, czy strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, zgodnie z art. 149 § 2 k.p.a. może nastąpić wyłącznie w toku już wznowionego postępowania. Organ prowadzący postępowanie na wniosek strony, związany jest bowiem podstawami wznowieniowymi w nim zawartymi i nie może odnosić się do innych podstaw niewskazanych przez stronę (wyrok NSA z 19 grudnia 2019 r., II OSK 373/18). Tylko w postępowaniu wznowieniowym wszczętym z urzędu to organ jest pełnym dysponentem takiego postępowania, przez co może i jest zobowiązany do samodzielnego badania wszystkich przesłanek wznowienia postępowania administracyjnego.

Podstawą twierdzeń skarżącej, że ma ona przymiot strony w kontrolowanym postępowaniu były jej roszczenia do nieruchomości oznaczonej numerem [...]/1 sąsiadującej z działką inwestycyjną oznaczoną numerem [...], a także częściowo do tej drugiej działki. Skarżąca twierdziła wręcz, że na podstawie wyroku WSA w Krakowie z 18 kwietnia 2006 r. sygn. akt. II/SA/Kr 2002/02 nabyła prawa do nieruchomości M. 1 i M. 3, a gmina uznała jej roszczenia i obecnie jedynie kwota roszczenia jest przedmiotem sporu między stronami.

W związku z niespornym w sprawie ustaleniem, że istotnie obie wymienione działki znajdowały się w obszarze oddziaływania przedmiotowej inwestycji wyznaczonym niewadliwie przez organy administracji, kluczowe dla rozstrzygnięcia było ustalenie, czy rzeczywiście M. W., w toku postępowania zakończonego wydaniem pozwolenia na budowę z [...]2018 r., a także w dacie wydawania zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji, była właścicielem którejś z wymienionych działek. Weryfikacja twierdzeń strony dotyczących tej kwestii dokonana przez organy administracji i skontrolowana przez Sąd, wykazała, że skarżąca istotnie nie miała żadnego tytułu do obu wymienionych działek.

Pretensje skarżącej do działki nr [...]/1 oraz do części działki nr [...] mają swe źródło w roszczeniu zwrotowym z art. 136 i 137 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, (Dz.U.2020.1990 t.j.), dalej ugn, które M.W. próbuje realizować względem tych działek. Wbrew jednak jej wywodom prezentowanym w sprawie, z wyroku WSA w Kielcach, który w sprawie II SA/Ke 43/15 oddalił skargę na decyzję Wojewody z [...]2011 r. uchylającą decyzję zwrotową Starosty z dnia [...] 2010 r. i orzekającą w to miejsce o zwrocie byłej właścicielce M. S. (której spadkobierczynią jest jej córka M.W. - postanowienie Sądu Rejonowego w Kielcach z 28 września 2011 r., VIII Ns 566/11), nieruchomości gruntowej położonej w K. przy ulicy T. 1, oznaczonej w ewidencji gruntów m. in. numerem [...]/1, nie wynika nabycie własności tej działki przez skarżącą, skoro wyrok ten został następnie w całości uchylony przez NSA w Warszawie, podobnie jak i decyzje organów obu instancji wydane w tamtej sprawie. Nie mają w tej sytuacji dla statusu M.W. w obecnie kontrolowanym postępowaniu, żadnego znaczenia powody, dla których takie rozstrzygnięcie przed NSA zapadło, a tym bardziej motywy uchylonego wyroku WSA w Kielcach. Podobnie też należy ocenić powoływany przez skarżącą wydany w tej samej sprawie wyrok WSA w Krakowie z 18 kwietnia 2006 r., II SA/Kr 2002/02, uchylający decyzję Wojewody z dnia [...] 2002 r., utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2001 r. orzekającą o umorzeniu postępowania w sprawie zwrotu nieruchomości oznaczonej jako działka numer między innymi [...] i [...]/1 obręb 010 położonej w K. Wbrew poglądowi skarżącej wyrażonemu w piśmie z 3 marca 2020 r. (k. 18), wyrok WSA w Kielcach z 19 marca 2015 r., sygn. akt II SA/Ke 43/15 nie był "ostateczny" ani w dacie wydawania przez Prezydenta Miasta decyzji z [...]2018 r. udzielającej pozwolenia na budowę przedmiotowego obiektu (gdyż złożona już w tym czasie była od niego skarga kasacyjna), ani też w dacie wydawania zaskarżonej decyzji. Wyrok ten bowiem, jak to już wyżej wyjaśniono, został uchylony wspomnianym wyrokiem NSA z 7 marca 2019 r., I OSK 1101/17, a w jego następstwie, a także w konsekwencji tego, że po uchyleniu decyzji zwrotowej Starosty z [...] 2010 r., organ ten nie wydał jeszcze decyzji w sprawie żądania zwrotu, stan prawny nieruchomości objętej tamtym postępowaniem zwrotowym w dacie wydawania zaskarżonej decyzji był taki, że w dalszym ciągu skarżąca nie miała do niej żadnych prawa rzeczowych, czy zobowiązaniowych, które mogłyby mieć wpływ na posiadanie przez nią interesu prawnego w sprawie pozwolenia na budowę na sąsiedniej działce.

Na taki stan prawny obu wspomnianych nieruchomości wskazują również wpisy w założonych dla nich księgach wieczystych, w których w dacie wydania zaskarżonej decyzji w dalszym ciągu ujawnieni byli inwestor [...] Sp. z o.o. (później następca prawny - [...] M. K. Sp. z o.o., Sp. k. z siedzibą w K., na którą została przeniesiona decyzja Prezydenta Miasta z [...]2018 r. zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę przedmiotowego obiektu), B. D., T. D., M. B., K. L. i B.Ś. (księga wieczysta nr [...]) oraz Gmina (księga wieczysta nr [...]) oraz brak było wzmianek o jakichkolwiek wnioskach. Okoliczność tę przyznała sama M.W. w uzasadnieniu jej skargi (k. 4).

Nie mogły być przedmiotem rozważań organów w niniejszej sprawie zarzuty formułowane odnośnie decyzji Prezydenta Miasta z [...] 2018 r. ustalającej warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Aczkolwiek istotnie byt decyzji określającej warunki zabudowy dla inwestycji, dla której wydano następnie pozwolenie na budowę może mieć wpływ na to pozwolenie, to jednak dopóki nie dojdzie do ostatecznego i prawomocnego wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji o warunkach zabudowy, nie aktualizuje się podstawa do podważania pozwolenia na budowę. Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie, ponieważ według ustaleń organu II instancji w dacie wydawania jego decyzji, decyzja Prezydenta Miasta z [...] 2018 r. ustalająca warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji nie była uchylona i dalej pozostawała w obrocie prawnym. Również w skardze, jak i w składanych później pismach skarżąca nie powołała się na taki fakt twierdząc jedynie, że toczy się przed Prezydentem Miasta postępowanie wznowieniowe, przez co nie można twierdzić, że decyzja o warunkach zabudowy nie jest ostateczna i "nie można utrzymywać, że decyzja o wzizt nie zostanie wzruszona w dalszym toku postępowania administracyjno-sądowego" (k.6). Ponieważ nie zakończone postępowanie wznowieniowe nie podważa bytu prawnego decyzji, której dotyczy wniosek o wznowienie, wskazana przez skarżącą okoliczność jest bez znaczenia dla niniejszego postępowania, którego przedmiotem nie jest decyzja o warunkach zabudowy, przez co ewentualne wady tamtej decyzji nie mogą być przedmiotem oceny organów administracji, ani sądu administracyjnego. Przede wszystkim jednak, nawet wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji o warunkach zabudowy nie mogłoby doprowadzić do uznania skarżącej za stronę postępowania zakończonego decyzją o pozwoleniu na budowę. Należy bowiem wyjaśnić, że brak przymiotu strony po stronie skarżącej powoduje, że nie mogły dla rozstrzygnięcia sprawy mieć znaczenia jej merytoryczne zarzuty dotyczące domniemanych wadliwości pozwolenia na budowę udzielonego inwestorowi [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. Skoro bowiem w drugiej fazie postępowania wznowieniowego toczącego się na wniosek osoby, która twierdzi, że będąc stroną bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, organ przeprowadza postępowanie co do przyczyn wznowienia oraz co do istoty sprawy (art. 149 § 2 k.p.a.), to stwierdzenie, że nie wystąpiła w sprawie wskazana we wniosku o wznowienie postępowania podstawa wznowieniowa wymieniona w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie powoduje, że nie jest dopuszczalne uchylanie dotychczasowej decyzji i wydawanie nowej decyzji rozstrzygającej o istocie sprawy (por. wyrok WSA w Gdańsku z 27 marca 2019 r., II SA/Gd 865/18, wyrok WSA w Poznaniu z 17 stycznia 2019 r.).

Podobnie należy ocenić wpływ na niniejsze postępowanie zarzutów skarżącej dotyczących domniemanych wadliwości, czy nawet nieważności aktów i czynności dotyczących tytułu prawnego inwestora do nieruchomości oznaczonych numerami [...] i [...]/1, do których całości bądź części rości sobie pretensje skarżąca. Dopóki te ewentualnie prowadzone postępowania nie zakończą się ostatecznie i prawomocnie w sposób, który spowoduje nabycie, czy odzyskanie przez skarżącą praw rzeczowych czy zobowiązaniowych do tych nieruchomości, dopóty skarżąca nie będzie mogła powoływać się na posiadanie interesu prawnego w sprawie zakończonej decyzją Prezydenta Miasta z [...]2018 r. udzielającą pozwolenia na budowę przedmiotowego obiektu.

Skarżąca nie może się również powoływać na interes użytkowników lokali mieszkalnych M. 1, których pozbawia się swobodnego korzystania z nieruchomości, a które to osoby, według twierdzenia skarżącej nie uczestniczyły w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Skarżąca nie ma legitymacji do występowania w niniejszej sprawie w imieniu tych osób, a zgodnie z utrwalonym poglądem orzecznictwa, przesłanka wznowieniowa polegająca na niezapewnieniu stronie udziału w postępowaniu administracyjnym bez jej winy (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.), może stanowić podstawę do uchylenia decyzji, tylko wówczas, gdy powołuje się na nią podmiot uprawniony do skorzystania z tej przesłanki. Inne podmioty, a więc jak w niniejszej sprawie skarżący, nie mają prawa do zastępowania uprawnionej strony i korzystania z zarzutu wystąpienia podstaw do wznowienia, powołując się na to, że nie wszystkie podmioty, które powinny brać udział w postępowaniu, zostały do udziału w nim dopuszczone (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: 26 stycznia 2009 r. sygn. akt II OSK 51/08, z 18 maja 2010 r. sygn. akt II OSK 796/09, z 14 grudnia 2011 r., sygn. akt II OSK 1886/10 dostępne w internecie orzeczenia.nsa.gov.pl).

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy było również to, że w dniu [...] 2019 r. Prezydent Miasta wydał decyzję nr [...]/2019 zmieniającą ostateczną decyzję tego samego organu z [...]2018 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę przedmiotowego obiektu. Zarzucany w skardze "brak rozpatrywania tej decyzji w niniejszej sprawie", nie miał wpływu na wynik niniejszej sprawy, skoro przedmiotem żądania wznowienia postępowania była inna decyzja, skarżąca nie brała udziału w postępowaniu zakończonym wydaniem tamtej decyzji, a powodem odmowy uchylenia decyzji Prezydenta Miasta z [...]2018 r. udzielającej pozwolenia na budowę przedmiotowego obiektu we wznowionym postępowaniu był brak przymiotu strony M.W. w tym postępowaniu. Należy dodać, że to ewentualne uchylenie, bądź zmiana w wyniku wznowienia decyzji Prezydenta Miasta z [...]2018 r. mogłoby mieć wpływ na decyzję ją zmieniającą, a nie odwrotnie.

Niezasadne było sformułowane w skardze żądanie zawieszenia wznowionego postępowania w sprawie zakończone wydaniem ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta z [...]2018 r. udzielającej pozwolenia na budowę przedmiotowego obiektu, do czasu rozstrzygnięcia we wznowionym postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy dla tej samej inwestycji. Skoro, jak to już wyżej wyjaśniono, nawet uchylenie decyzji ustalającej warunki zabudowy nie mogłoby spowodować uznania skarżącej za stronę postępowania zakończonego decyzją o pozwoleniu na budowę, to tym bardziej nie może być mowy o takiej zależności pomiędzy tymi postępowaniami, o jakiej mowa w art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. W konsekwencji nie było również podstaw do zobowiązywania organu do zawieszania postępowania w sprawie zakończonej zaskarżoną decyzją.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd stwierdził, że ponieważ podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę, skarga podlegała oddaleniu, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/