Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 28 października 2020 r., sygn. II SA/Bd 414/20

Transport

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz Sędziowie sędzia WSA Anna Klotz (spr.) asesor WSA Katarzyna Korycka po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 października 2020 r. sprawy ze skargi K. S. na decyzję Inspektor Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2020 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę.

Uzasadnienie

[...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960r.- Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096), art. 4 pkt 11 i 22, art. 5 ust. 1, art. 5b ust.1, art. 18 ust. 4a i 4b, art. 87 ust. 1 pkt 1, art. 92a ust. 1, 3 i 7 pkt 1 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2019 r. poz. 2140) oraz Ip.1.1 i Ip.2.11 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, decyzją z [...] czerwca 2019 r. nałożył na K. P. S. (dalej jako: "Skarżący"), karę pieniężną w wysokości 12.000 zł.

Organ stwierdził po pierwsze, że Skarżący naruszył art. 5b ust 1 ustawy o transporcie drogowym tj. wykonywał transport drogowy bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji. Powyższe naruszenie podlega karze 12.000 zł na podstawie art. 92 a ust. 1, 7, 11 ustawy o transporcie drogowym w zw. z Ip. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy. Po drugie Skarżący naruszył art. 18 ust 4a ustawy o transporcie drogowym tj. wykonywał przewóz okazjonalny pojazdem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust 4a ustawy o transporcie drogowym. Powyższe naruszenie podlega karze 8.000 zł na podstawie art. 92a ust 1, 7, 11 ustawy o transporcie drogowym Ip. 2.11. załącznika nr 3 do ustawy.

Wysokość kar wymierzonych na podstawie tej decyzji organ ograniczył do kwoty 12.000 zł.

Od decyzji organu I instancji Skarżący złożył odwołanie, w którym zarzucił:

1) naruszenie art. 7 i 77 § 1 kpa, kwestionując ustalenia kontroli, że czynności stwierdzone nosiły cechy wykonywania działalności gospodarczej, zwłaszcza w sytuacji, w której Skarżący takiej działalności nie prowadzi;