Wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 lipca 2020 r., sygn. IV SA/Wa 25/20

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędziowie asesor WSA Anna Sidorowska-Ciesielska, sędzia WSA Anita Wielopolska (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Wioletta Matuszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lipca 2020 r. sprawy ze skargi T. R. i M. R. na uchwałę Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

Uzasadnienie

T.R. i M.R. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru osiedla D. - etap II, w części dotyczącej działki o nr ew. [...], obręb [...], położonej w Ł., której są współwłaścicielami.

Skarżący zarzucili wydanie zaskarżonej uchwały z naruszeniem art. 6 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 2 pkt 1, 2, 6, 7 i 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 140 kc i art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP poprzez nieuwzględnienie przy uchwalaniu zaskarżonego planu przysługującego im prawa własności do przedmiotowej nieruchomości, a także wymagań ładu przestrzennego, w tym wymagań urbanistyki i architektury, walorów architektonicznych i krajobrazowych oraz walorów ekonomicznych przestrzeni. Skarżący podali, że na skutek nieuwzględnienia wskazanych przepisów przy uchwalaniu planu odebrano im możliwość korzystania z istoty prawa własności nieruchomości poprzez nadbudowę domu jednorodzinnego znajdującego się na działce o nr [...].

Opierając się na postawionym zarzucie, skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności uchwały w kwestionowanej części w odniesieniu do działki nr [...] (§ 8 pkt 2).

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazali, że są współwłaścicielami zabudowanej nieruchomości położonej w Ł. przy ul. [...] , oznaczonej jako działka nr [...], obręb [...] Nr [...], na której w 2003 r. wybudowany został niewielki parterowy dom jednorodzinny z poddaszem. Aktualnie w domu zamieszkuje rodzina z dwójką dzieci. Z uwagi na niewielką powierzchnię dom nie zaspokaja ich potrzeb mieszkaniowych i w konsekwencji skarżący zaplanowali nadbudowę budynku o jedną kondygnację. Skarżący podnieśli, że kwestionują wyznaczenie linii zabudowy na wyżej określonej nieruchomości. W wyniku ustaleń organu jedna z nieprzekraczalnych linii zabudowy (najbliższa ul. [...]) przechodzi wzdłuż budynku mieszkalnego skarżących (1 m w głąb), powodując, że północno-zachodnia ściana domu i część klatki schodowej domu znajduje się obecnie poza tą linią. Zdaniem skarżących, okoliczność ta w związku z treścią § 8 pkt 2 planu oraz charakterystyką domu skarżących (niewielka bryła na podstawie 8 x 8 m2) całkowicie uniemożliwia im nadbudowę domu z uwagi na szczególne warunki kształtowania zabudowy i zagospodarowania istniejących zabudowanych działek budowlanych. Wśród wspomnianych warunków dopuszczono bowiem rozbudowę i nadbudowę istniejącej zabudowy, której fragmenty budynków zlokalizowane są w pasie terenu pomiędzy nieprzekraczalną linią zabudowy a linią rozgraniczającą, względem której nieprzekraczalną linię zabudowy wyznaczono, ale z uwzględnieniem nieprzekraczalnych linii zabudowy oraz pozostałych ustaleń szczegółowych dla danego terenu (§ 8 pkt 2). Skarżący podali, że w ich sytuacji ze względów technicznych nie ma możliwości, aby dokonać nadbudowy przy uwzględnieniu nieprzekraczalnej linii zabudowy, a jednocześnie zachować dotychczasową bryłę i funkcjonalność budynku. Wynika to m. in. z faktu, że aktualnie poza nieprzekraczalną linią zabudowy znajduje się część klatki schodowej budynku skarżących. W ocenie skarżących, wprowadzenie nieprzekraczalnych linii zabudowy dla istniejącej zabudowy spowodowało ograniczenie możliwości korzystania przez skarżących z nieruchomości, które to uprawnienie przysługuje im z mocy art. 140 kc. W konsekwencji zaskarżona uchwała w kwestionowanej części narusza art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 140 kc w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP przez przekroczenie granic władztwa planistycznego polegające na nieproporcjonalnym ograniczeniu możliwości nadbudowy istniejącej już zabudowy działki. Uniemożliwienie nadbudowania budynku mieszkalnego o jedną kondygnację jest w ocenie skarżących tym bardziej krzywdzące, że tego rodzaju nadbudowa nie zaburzy ładu przestrzennego. Ponadto ustanowienie nieprzekraczalnej linii zabudowy w głębi istniejącego już budynku świadczy o tym, że organ przy uchwalaniu miejscowego planu nie uwzględnił zarówno wymagań ładu przestrzennego, w tym wymagań urbanistyki i architektury, walorów architektonicznych i krajobrazowych, jak również walorów ekonomicznych przestrzeni. Organ nie uwzględnił charakteru zabudowy w obrębie osiedla D., które w większości składa się z niewysokich domów jednorodzinnych. Przez ustalenie nieprzekraczalnej linii zabudowy w powyższy sposób i ustanowienie linii w głębi domu skarżących, zostali oni całkowicie pozbawieni możliwości przystosowania budynku mieszkalnego do potrzeb rodziny. W ocenie skarżących zapisy planu dotyczące nieprzekraczalnej linii zabudowy godzą w ich własność i ją naruszają, a co za tym idzie powinny zostać uznane za nieważne.