Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 15 listopada 2011 r., sygn. II SA/Po 869/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Kwiecińska Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędzia WSA Tomasz Świstak (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2011r. sprawy ze skargi K. M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] 2011r. Nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy; oddala skargę

Uzasadnienie

Prezydent Miasta P., decyzją z dnia [...] 2010 r. nr [...] (nr sprawy: [...]odmówił Karolinie M. B. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowle budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie atrialnej przewidzianej do realizacji na terenie działki nr [...], ark. [...], obręb C. położonej w P. przy ul. B. [...].

W uzasadnieniu organ wyjaśnił, iż dla przedmiotowej działki dnia 13 października 1997 r. została wydana decyzja nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Na jej podstawie wydano w dniu [...] 1999 r. decyzję nr [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i wydaniu pozwolenia na budowę. Decyzja ta została w dniu 20 listopada 2007 r. przepisana na Karolinę M. B.. Przedmiotowy budynek, będący w końcowej fazie budowy, nie został wykonany zgodnie z projektem budowlanym. Została zwiększona powierzchnia zabudowy do 100% powierzchni działki. W celu uzyskania zgody na istotne odstępstwo od projektu budowlanego wnioskodawca wystąpił o ustalenie warunków zabudowy, gdyż decyzja nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu straciła ważność w dniu 1 listopada 1999 r.

Organ I instancji ustalił, iż wnioskowana działka nr [...], ark. [...], obręb C. położona jest na terenie, dla którego nie obowiązuje obecnie żaden plan miejscowy zagospodarowania przestrzennego.

W wyniku przeprowadzonej, w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, analizy urbanistycznej organ ustalił, że dla wnioskowanej inwestycji można uznać za spełnione warunki określone w punktach 2-5 art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie zostały jednak spełnione warunki określone w art. 61 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy. Planowana inwestycja nie kontynuuje bowiem wszystkich parametrów istniejącej zabudowy sąsiedniej. Wskaźnik intensywności wnioskowanej zabudowy wynoszący 100% jest większy od średniego wskaźnika zabudowy istniejącej wynoszącego 70,7%, a nawet od najwyższego wskaźnika występującego w obszarze analizowanym wynoszącego 76% powierzchni zabudowy. Przedmiotowy budynek zajmujący 100% powierzchni działki i bez wewnętrznego dziedzińca, nie stanowi kontynuacji zabudowy atrialnej istniejącej na działkach sąsiednich.