Wyrok WSA w Krakowie z dnia 19 listopada 2019 r., sygn. II SA/Kr 724/19

Zagospodarowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krystyna Daniel Sędziowie: WSA Magda Froncisz (spr.) WSA Mirosław Bator Protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2019 r. sprawy ze skargi P. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 22 stycznia 2019 r., znak: [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy skargę oddala.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta Krakowa decyzją z 8 sierpnia 2014 r. znak: [...] ustalił na wniosek A. G. warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn.: "Zmiana sposobu użytkowania części pomieszczeń budynku mieszkalnego jednorodzinnego na lokal usługowy (gabinet masażu leczniczego oraz psychoterapii) na dz. nr [...], [...] obr. [...] przy ul. J. w Krakowie".

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że 22 grudnia 2008 r. do Wydziału Architektury i Urbanistyki Urzędu Miasta K. wpłynął wniosek A. G. o ustalenie warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn.: "Zmiana sposobu użytkowania części pomieszczeń budynku mieszkalnego jednorodzinnego na lokal usługowy (dydaktyczno-edukacyjny i gabinet masażu leczniczego oraz psychoterapii) na dz. nr [...], [...] obr. [...] przy ul. J. w Krakowie". W dniu 3 marca 2009 r. organ I instancji decyzją znak: [...] ustalił warunki zabudowy dla ww. inwestycji. Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z 26 maja 2009 r. znak: [...] utrzymało w mocy ww. decyzję z 3 marca 2009 r. Wskutek skargi złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie przez P. K., Sąd ten wyrokiem z 11 grudnia 2009 r. sygn. akt II SA/Kr 1182/09 uchylił zaskarżoną decyzję Kolegium z 26 maja 2009 r. Organ II instancji, po ponownym przeanalizowaniu sprawy, decyzją z 7 czerwca 2010 r. znak: [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta z 3 marca 2009 r. Wskutek skargi złożonej do WSA w Krakowie przez P. K., sąd ten wyrokiem z 23 listopada 2010 r. sygn. akt II SA/Kr 1002/10 uchylił zaskarżoną decyzję Kolegium z 7 czerwca 2010 r. oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 20 czerwca 2012 r. sygn. akt II OSK 627/11 oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Kolegium od ww. wyroku WSA w Krakowie z 23 listopada 2010 r. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy organ I instancji decyzją z 10 stycznia 2013 r. znak: [...] ustalił warunki zabudowy dla ww. inwestycji. Kolegium decyzją z 29 maja 2013 r. znak: [...] uchyliło ww. decyzję z 10 stycznia 2013 r. i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Kolegium wskazało na uchybienia w postaci niewystarczającego wyjaśnienia kwestii zapewnienia miejsc postojowych dla potrzeb projektowanego zamierzenia inwestycyjnego — Kolegium, w ślad za wyrokiem WSA w Krakowie z 8 stycznia 2013 r. sygn. II SA/Kr 1290/12, (dotyczącego odrębnego wniosku R. G. - dopisek Sądu) stanęło na stanowisku, że to organ I instancji winien sam określić ilość wymaganych miejsc postojowych mając na uwadze rodzaj planowanej działalności. W trakcie ponownego rozpatrywania sprawy organ I instancji przeanalizował podniesione przez Kolegium zarzuty i ustalił, że przeprowadzona została ponowna analiza funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.; obecnie Dz.U. z 2018 r., poz. 1945), dalej "u.p.z.p.", oraz sporządzony został w oparciu o jej wyniki nowy, skorygowany projekt decyzji o ustaleniu warunków zabudowy ustalający warunki dotyczące ilości wymaganych miejsc postojowych. Następnie organ I instancji decyzją z 2 września 2013 r. znak: [...] ustalił warunki zabudowy dla ww. zamierzenia inwestycyjnego. Decyzja ta w postępowaniu odwoławczym została uchylona przez organ odwoławczy decyzją z 31 stycznia 2014 r., znak: [...], a sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Kolegium wskazało na uchybienia: