Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 18 września 2019 r., sygn. I SA/Gl 669/19

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agata Ćwik-Bury, Sędziowie WSA Adam Nita (spr.), Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant starszy referent Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2019 r. sprawy ze skargi A. S.A. Oddział [...] w C. na interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę.

Uzasadnienie

W interpretacji indywidualnej z [...], nr [...], Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (zwany dalej również Organem interpretacyjnym) stwierdził, że nieprawidłowe jest stanowisko zaprezentowane przez A S.A., Oddział [...] w C. (w dalszej części uzasadnienia określanej mianem Wnioskodawcy, Spółki lub Skarżącej) we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, odnoszącej się do zaistniałego stanu faktycznego. Dotyczył on podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie pełnienia przez Wnioskodawcę obowiązków płatnika z tytułu wypłaty świadczenia pieniężnego zasądzonego wyrokiem sądu, wraz z ustawowymi odsetkami.

We wniosku, po jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownik (wymieniony we wniosku o interpretację z imienia i nazwiska) był zatrudniony w A S.A., a następnie - w wyniku przejęcia na podstawie art. 231 Kodeksu pracy - u Skarżącej, do dnia wskazanego w piśmie inicjującym postępowanie interpretacyjne. Po ustaniu stosunku pracy, wspomniany podmiot pozwał Spółkę o wypłatę utraconego dodatku do wynagrodzenia za pracę w soboty, niedziele i święta, której nie świadczył. Podstawą jego roszczeń były zaś postanowienia Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy (zwanego dalej ZUZP). Sąd pracy zasądził od Wnioskodawcy na rzecz powoda stosowne kwoty wraz z ustawowymi odsetkami. Jednocześnie, nie określił on jednak, jakie źródło przychodu one stanowią.

Spółka, stanęła na stanowisku, że skoro Sąd dokonując analizy podstaw prawnych roszczenia, nie określił, że jest to wynagrodzenie lub świadczenie porównywalne, należy uznać, że zasądzone kwoty stanowią odszkodowanie, wynikające z postanowień ZUZP. W konsekwencji, Wnioskodawca powołał się na art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i - jak to ujęto - ustalił brak zobowiązania podatkowego od wypłaconych kwot. Ponadto, przyjął on brak zobowiązania podatkowego od dochodu w postaci odsetek zasądzonych w wyroku Sądu pracy. Racją tej konstatacji był zaś akcesoryjny charakter wspomnianego świadczenia w stosunku do należności głównej, zakwalifikowanej przez Skarżącego jako odszkodowanie. Wzmacniając swoją argumentację, Wnioskodawca powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2014 r., sygn. akt II FSK 289/12. W orzeczeniu tym postawiono tezę, że odsetki należy przypisać do tego samego źródła przychodów co należność główną.