Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 10 lipca 2018 r., sygn. IV SA/Gl 586/18

Bezrobocie; Administracyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kozicka, Sędziowie Sędzia WSA Marzanna Sałuda (spr.), Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz, Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2018 r. sprzeciwu J. K. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie statusu bezrobotnego 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od Wojewody [...] na rzecz strony skarżącej kwotę 497 zł (słownie: czterysta dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta C. działając na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a i b, art. 2 ust. 1 pkt. 2, art. 71 ust.1 i 2, art. 72 ust. 1 oraz art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2017r, poz. 1065 z późn. zm.) oraz art 104 Kodeksu postępowania administracyjnego /t.j. Dz.U. z 2017r. poz. 1257) orzekł o: uznaniu J.K. z dniem 02.02.2018 za osobę bezrobotną i przyznaniu prawa do zasiłku od dnia 02.02.2018 w wysokości 100% kwoty zasiłku dla bezrobotnego, tj. 831,10 zł brutto miesięcznie w okresie pierwszych 90 dni posiadania prawa do zasiłku, a od 03.05.2018 w kwocie 652,60 zł brutto miesięcznie w okresie kolejnych dni posiadania prawa do zasiłku.

Uzasadniając decyzję wskazał, iż z przedstawionych dokumentów wynika, iż w dniu rejestracji J. K. spełniała określone w ww. ustawie warunki do uznania za osobę bezrobotną oraz przyznania prawa do zasiłku. Wysokość zasiłku ustalono w wysokości 100% kwoty zasiłku, z uwagi na fakt posiadania udokumentowanego okresu uprawniającego do zasiłku wynoszącego co najmniej 5 lat w oparciu o art. 72 ust. 1 wyżej ustawy. Podał też, iż okres pobierania zasiłku wynosi 180 dni, o ile nie zajdą okoliczności powodujące jego wcześniejszą utratę.

W odwołaniu od decyzji strona zakwestionowała decyzję w części dotyczącej wysokości przyznanego zasiłku dla bezrobotnych. Zdaniem strony organ dopuścił się naruszenia art. 6, art. 7, art. 9, art. 77 § 1 i art. 80 kpa poprzez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i niezebranie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego a także poprzez dokonanie błędnej oceny tych dowodów, które znajdowały się w jego posiadaniu, co nastąpiło zwłaszcza poprzez zaniechanie ustalenia okresu pobierania przeze mnie zasiłku gwarantowanego z MOPS w C. a także wadliwe ustalenie udokumentowanego okresu uprawniającego do pobierania zasiłku jako co najmniej 5 lat, podczas gdy okres ten wynosi co najmniej 20 lat. Wskazała iż organ pozbawił ją prawa do czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego i zgłoszonych żądań i uniemożliwił przed wydaniem zaskarżonej decyzji złożenia zaświadczenia z MOPS potwierdzającego okres zasiłku gwarantowanego, co miało wpływ na ustalenie okresu uprawniającego do zasiłku a w konsekwencji na jego wysokość. Ponadto w uzasadnieniu decyzji organ nie wskazał dlaczego odstąpił od zasady wyrażonej w art. 10 § 1 kpa a nadto brak jest ustaleń faktycznych w rozumieniu art. 107 § 3 kpa dotyczących udokumentowanego okresu uprawniającego o zasiłku, który organ wziął pod uwagę przyznając prawo do zasiłku dla bezrobotnych w wysokości 100 %, stąd nie wiadomo na podstawie jakich faktów i dowodów organ dokonał takich właśnie ustaleń i jak je ocenił . Zdaniem strony organ I instancji błędnie także ustalił okres uprawniający do zasiłku w rozumieniu art. 71 ust. 2, 3, 4 i 5a lita ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przyjmując, iż wynosi on co najmniej 5 lat, podczas gdy wszechstronna analiza całokształtu materiału dowodowego winna prowadzić do przyznania podwyższonego zasiłku dla bezrobotnych w wysokości 120 %, przy spełnieniu warunku określonego w art. 72 ust.3 ustawy wynoszącego co najmniej 20 lat.