Wyrok WSA w Łodzi z dnia 5 października 2017 r., sygn. II SA/Łd 488/17

Administracyjne postępowanie

Dnia 5 października 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Anna Stępień, Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska (spr.), Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska, , Protokolant Asystent sędziego Agata Zarychta, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2017 roku sprawy ze skargi W. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę. a.bł.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...] Prezydent Miasta Ł. orzekł o odmowie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku magazynowego na budynek handlowy przewidzianej do realizacji w Ł. przy ul. A 138.

Wnioskiem z dnia 4 maja 2015 r. W. M. reprezentowany przez radcę prawnego L. O. wystąpił do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] nr [...] o odmowie ustalenia warunków zabudowy.

Decyzją z dnia [...] [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. stwierdziło nieważność decyzji organu I instancji [...] Kolegium uznało, że odmowę ustalenia warunków zabudowy dokonaną wyłącznie w oparciu o negatywne stanowisko zarządcy drogi zawarte w nieważnym postanowieniu wydanym w trybie art. art. 53 ust. 4 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 106 § 1 K.p.a. należy uznać za dotkniętą wadą nieważności wskazaną w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Decyzja ta stała się decyzja ostateczna.

W dniu [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wszczęło z urzędu postępowanie, w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Kolegium z dnia [...] nr [...], stwierdzającej nieważność decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] nr [...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., rozpatrując zebrany w sprawie materiał dowodowy, decyzją z dnia [...] stwierdziło nieważność ostatecznej decyzji tego organu z dnia [...] nr [...]. W uzasadnieniu Kolegium wyjaśniło, że wbrew stanowisku wyrażonemu w ostatecznej decyzji z dnia [...], podstawa prawna materialna do wydania uzgodnienia, czyli wypowiedzenia się czy planowana inwestycja w zakresie włączenia generowanego przez nią ruchu drogowego do istniejącego już ruchu będzie możliwa do realizacji - istnieje w obowiązującym systemie prawa. Przepisem tym nadal będzie art. 53 ust. 4 pkt 9 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p. Niezależnie czy uzgodnienie jest dokonywane przez zarządcę będącego odrębnym organem administracji publicznej określonym w art. 19 ust. 2 ustawy o drogach publicznych, czy też wymaga stanowiska podjętego przez organ występujący jednocześnie jako zarządca i jako organ upoważniony do wydania decyzji o warunkach zabudowy - konieczne jest wypowiedzenie się w tym zakresie jeśli inwestycja jest planowana na obszarze przyległym do pasa drogowego, l kompetencja ta przynależy wyłącznie do zarządcy drogi. Inną natomiast kwestią jest forma tego wypowiedzenia. Zdaniem Kolegium przy wykładni obecnie dominującej w orzecznictwie w takiej sytuacji nie jest dopuszczalne wydawanie postanowienia w trybie art. 106 K.p.a., ale samo uzgodnienie rozumiane jako wypowiedzenie się zarządcy drogi jest wymagane, przepis bowiem art. 53 ust. 4 pkt 9 u.p.z.p. nie został uchylony w takim stanie zbiegu właściwości dwóch kompetencji w stosunku do tego samego organu administracji. Spór o to w jakiej formie winno zostać dokonane rozstrzygnięcie nie mieści się jednak w granicach wyznaczonych desygnatem "braku podstawy prawnej". Wydanie bowiem rozstrzygnięcia w formie do tego nie przewidzianej przez przepisy procesowe nie może być uznane za brak "podstawy prawnej". Jako podstawę prawną należy tutaj przyjąć jedynie przepisy prawa materialnego ustanawiające wymóg uzgodnienia. W omawianym stanie faktycznym tj. gdy organ wydający decyzję o warunkach zabudowy jest jednocześnie zarządcą - istniały rozbieżności w orzecznictwie co do stosowania art. 106 K.p.a., przy czym rozbieżności w orzecznictwie na tle wykładania normy prawa nie mogą skutkować przyjęciem przesłanki rażącego naruszenia prawa.