Wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 czerwca 2017 r., sygn. I SA/Wa 592/17

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Durzyńska Sędziowie WSA Dorota Apostolidis (spr.) WSA Jolanta Dargas Protokolant referent Joanna Berbecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] Wójt Gminy [...], działając na podstawie art.17 ust.1 pkt 4 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2016 r. poz.1518 z późn.zm.), odmówił przyznania M. S. świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że M. S. - matka wnioskodawcy legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawność, które to po raz pierwszy uzyskała w roku [...] i z którego wynika, że jej niepełnosprawność powstała w wieku [...] lat. Organ I instancji podniósł, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 21 października 2014 r. sygn. K 38/13 orzekł o niezgodności z Konstytucją RP przepisu art.17 ust 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad dorosłymi osobami ze względu na moment powstania niepełnosprawności. Wójt podał, że Trybunał Konstytucyjny orzekł o niekonstytucyjności jedynie części normy wynikającej z art.17 ust.1b ww. ustawy, czego skutkiem nie było jednak uchylenie tej normy i wskazał, że zmiana należy w tym zakresie do ustawodawcy.