Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2019 r., sygn. III SA/Gd 284/19

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak, Sędzia WSA Jolanta Sudoł, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Kinga Czernis, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2019 r. sprawy ze skargi W. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 5 marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 5 marca 2019 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.) w związku z art. 17 ust. 1 i 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 2220 ze zm.) - dalej jako "ustawa", Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia 12 grudnia 2018 r., odmawiającą przyznania W. J. świadczenia pielęgnacyjnego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, przywołując treść art. 17 ust. 1 ustawy wyjaśniło, że podstawową przesłanką przyznania świadczenia pielęgnacyjnego jest nie podejmowanie lub rezygnacja z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną. Świadczenie pielęgnacyjne ma stanowić substytut wynagrodzenia za pracę, którego nie może uzyskiwać osoba sprawująca opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny. Zatem świadczenie to może przysługiwać jedynie osobom zdolnym do zatrudnienia, które realnie mogłyby i chciały podjąć zatrudnienie, jednak z uwagi na konieczność sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny nie mogą tego zatrudnienia podjąć.

Z treści art. 17 ust. 1 pkt 2 w zw. z 3 pkt 22 ustawy wynika, że nie sama opieka nad osobą niepełnosprawną, lecz fakt rezygnacji dla jej sprawowania z zatrudnienia warunkują prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. O tej rezygnacji - wyrażającej się także w świadomym niepodejmowaniu zatrudnienia - może być mowa jedynie wówczas, gdy osoba rezygnację taką deklarująca jest obiektywnie zdolna do podjęcia zatrudnienia. Na tak rozumianą zdolność do podjęcia zatrudnienia wpływa także wiek tej osoby. Dostrzega to ustawodawca różnicując system zabezpieczenia społecznego w zależności od wieku. Do pojęcia wieku jako czynnika warunkującego i różnicującego prawo do zabezpieczenia społecznego odwołuje się art. 67 ust. 1 Konstytucji RP. To m.in. z uwagi na "wiek emerytalny" jednostce gwarantowane jest prawo do zabezpieczenia społecznego, podczas gdy przed jego osiągnięciem - wyjąwszy przypadki choroby lub inwalidztwa - prawo jednostki do zachowania minimum środków utrzymania traktowane jest odrębnie i w konsekwencji chronione jest w inny sposób.