Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 25 maja 2017 r., sygn. I SA/Po 334/17

Podatek od nieruchomości; Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Karol Pawlicki Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Nikodem Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Marta Ziewińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 maja 2017 r. ze skargi [....] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] r. nr: [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję [...] z dnia [...] r. nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz [...] kwotę [...] zł ( słownie: [...] złotych 00/100 ) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wójt Gminy Ż., decyzją z dnia 08 lutego 2013 r., nr [...], określił X. sp. z o.o. (dalej zwanej również skarżącą) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2012 r., na kwotę [...]zł.

Organ I instancji wyjaśnił, że dnia 27 grudnia 2012 r., skarżąca złożyła korektę deklaracji na podatek od nieruchomości za 2012 r. W korekcie tej dokonano umniejszenia wartości budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W ocenie skarżącej niesłusznie wykazano do opodatkowania urządzenia niestanowiące budowli, w postaci kontenerowych stacji redukcyjno-pomiarowych, punktów pomiarowych, punktów redukcyjno-pomiarowych, urządzeń technicznych oraz pomiarowych. W ocenie Wójta Gminy Ż. cała sieć gazowa wraz z kontenerowymi stacjami redukcyjno-pomiarowymi, punktami pomiarowymi, redukcyjno-pomiarowymi oraz urządzeniami technicznymi i pomiarowymi stanowią całość techniczno-użytkową, w związku z czym należy uznać je za budowlę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Uzasadniając swoje stanowisko organ I instancji wskazał, że budowlą zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm. - dalej w skrócie: "u.p.o.l.") jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Następnie odwołując się do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. nr 156, poz. 1118 ze zm. - dalej w skrócie: "P.b.") przytoczono definicję budowli, z uwzględnieniem definicji obiektu liniowego. Podkreślono, że jednym z obiektów liniowych stanowiących obiekt budowlany jest m.in. gazociąg. Zaznaczono również, że obiekty liniowe to jeden z rodzajów budowli. W ocenie Wójta Gminy Ż. gdyby ustawodawca uważał, iż niektóre elementy wchodzące w skład sieci gazowej nie stanowią budowli wówczas obiekty te zostałby wyłączne z pojęcia obiektów czy też urządzeń budowlanych tak jak uczyniono to względem kabli znajdujących się w kanalizacji kablowej. Organ I instancji uzasadniając swoje stanowisko powołał się również na regulacje rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 30 lipca 2001 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe, gdzie zawarto definicję sieci gazowej, przez którą rozumienie się gazociągi wraz ze stacjami gazowymi, układami pomiarowymi, tłoczniami gazu, magazynami gazu, połączone i współpracujące ze sobą, służące do przesyłania i dystrybucji paliw gazowych, należące do przedsiębiorstwa gazowniczego. Wskazano dalej, że budowlą na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest obiekt budowlany stanowiący całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, niebędący budynkiem lub obiektem malej architektury. Całość techniczno-użytkowa dotyczy wszystkich składników budowli, które są ze sobą powiązane po to, aby budowla mogła być wykorzystywana do prowadzenia określonej działalności gospodarczej, w tym przypadku do przesyłania i dystrybucji paliw gazowych. W ocenie organu I instancji znaczenia nie ma również to czy do wytworzenia lub zamontowania kontenerowych stacji redukcyjno-pomiarowych konieczne są roboty budowlane i czy odbywają się one na podstawie uzyskanego pozwolenia na budowę czy zgłoszenia wykonania robót budowlanych. Za bez znaczenia uznano również podnoszoną przez skarżącą kwestię wyróżnienia fundamentów jako odrębnych części czy też podział w Klasyfikacji Środków Trwałych na część budowlaną i niebudowlaną. Za ugruntowany należy uznać pogląd, że rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, jak również rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych stosuje się w statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej, co oznacza, że akty te nie mogą przesądzać o uznaniu danego obiektu za obiekt budowlany czy urządzenie budowlane w rozumieniu prawa budowlanego, a tym samym decydować o jego opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.