Wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 kwietnia 2017 r., sygn. III SA/Kr 182/17

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Michna (spr.) Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki WSA Hanna Knysiak-Sudyka Protokolant sekretarz sądowy Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi R. K., M. K. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 29 listopada 2016 r. nr [....] w przedmiocie choroby zawodowej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. zasądza od Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego na rzecz R. K. i M. K. kwotę 257 zł (dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 10 grudnia 2013 r., III SA/Kr 287/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił decyzję Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z 9 stycznia 2013 r. i poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego z [...] 2012 r. Obie decyzje dotyczyły braku podstaw do stwierdzenia u zmarłej J. K. choroby zawodowej. Chorobą tą miał być - międzybłoniak opłucnej lewej, tj. schorzenie wymienione w pozycji 17.2 wykazu chorób zawodowych, będącego załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 105, poz. 869 ze zm.) - zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie chorób zawodowych.

Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie organy sanitarne źle zinterpretowały, tj. w sposób zawężający, art. 235¹ Kodeksu pracy, gdyż przez "warunki pracy" należało rozumieć nie tylko bezpośrednie stanowisko pracy, lecz całokształt materialnych czynników, z którymi człowiek zetknął się w toku wykonywania pracy. Tym samym, w ocenie Sądu, stan techniczny budynku, w którym pracowała zmarła (jako psycholożka), mógł mieć znaczenie dla treści rozstrzygnięcia co do istoty tej sprawy. Sąd przy tym podkreślił, że organy orzekające są związane stanowiskiem jednostek orzeczniczych, ale związanie to nie oznacza bezkrytycznej akceptacji wyrażonego w nim stanowiska. Organy nie odniosły się do wyrażonego w uzasadnieniu stanowiska jednostki orzeczniczej, że w przypadku J. K. hipotetyczne narażenie na azbest można było jedynie rozpatrywać w kategorii narażenia komunalnego, a niezwiązanego ze środowiskiem pracy, bo praca na stanowisku pracy psychologa nie wiązała się z narażeniem na azbest i nie miała żadnych danych wskazujących na możliwość narażenia na azbest w pomieszczeniach pracy. Zdaniem Sądu, jednostki orzecznicze albo pominęły okoliczności złego stanu technicznego budynku, albo też okoliczności istotnych z tym związanych im nie przekazano. Tym samym opinie te należało więc ocenić jako niedostatecznie uzasadnione, w związku z czym niezwrócenie nie tylko przez jednostki orzecznicze na te aspekty uwagi, ale przede wszystkim przez organy sanitarne, stanowiło uchybienie art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej k.p.a.), które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Nie można było bowiem z góry wykluczyć sytuacji, że stan elewacji budynku miejsca pracy J. K. nie mógł mieć związku z jednostką chorobową. W takim stanie rzeczy wręcz obowiązkiem organu było zwrócenie się do jednostek orzeczniczych o rozważenie tych kwestii i wydanie uzupełniających opinii.