Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 8 grudnia 2016 r., sygn. II SA/Ol 1146/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) Sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant specjalista Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi W. P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]" r., Nr "[...]" w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier hazardowych oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" Naczelnik Urzędu Celnego, na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2, art. 90, art. 91 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2015r. poz. 612 - stan prawny na dzień wydania zaskarżonej decyzji - dalej jako: u.g.h.), wymierzył W. P. karę pieniężną w wysokości 48 000 zł z tytułu urządzania gier na automatach: A, B, C, D i E, poza kasynem gry, tj. w lokalu A. W uzasadnieniu podano, że podczas wykonywania obowiązków służbowych przez funkcjonariuszy celnych w dniu 27 listopada 2013 r. ujawniono obecność wskazanych wyżej automatów w przedmiotowym lokalu. W wyniku czynności procesowych ustalono, że przedmiotowe automaty były podłączone do sieci i udostępnione do gry. W celu ustalenia zasad działania ujawnionych automatów dokonano ich oględzin oraz przeprowadzono eksperyment procesowy, polegający na doświadczalnym odtworzeniu przebiegu dostępnych na nich gier. Dokonano również szczegółowych oględzin badanych automatów. Do materiału zgromadzonego w niniejszej sprawie została włączona także opinia biegłego sądowego z dnia 10 maja 2014 r. dotycząca przedmiotowych automatów, sporządzona w ramach toczącego się postępowania karnoskarbowego. Biegły stwierdził, że gry oferowane na automatach mają charakter losowy - o układzie symboli na zatrzymanych bębnach decyduje algorytm realizowanych gier działający na zasadzie przypadku. Grający nie jest w stanie - po uruchomieniu każdej gry - przewidzieć wyniku gry (przewidzieć układu symboli na samoczynnie zatrzymujących się bębnach). W świetle zgromadzonego materiału dowodowego organ uznał, że automaty do gier - będące przedmiotem niniejszego postępowania - umożliwiają prowadzenie gier o charakterze losowym. Spełniają zatem definicję gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 i 4 u.g.h. Wskazano, że ustawa o grach hazardowych nie zawiera definicji pojęcia "urządzającego gry ", zawartego w art. 89 ust. 1 u.g.h., a w związku z tym przy dokonywaniu interpretacji tego zapisu należy posłużyć się powszechnie przyjętym znaczeniem słowa "urządzanie". Powołując się na definicję słownikową podano, że może być ono rozumiane jako wyposażanie w odpowiednie sprzęty, organizowanie przedsięwzięcia, zapewnienie dobrych warunków materialnych. Podniesiono, że z treści art. 6 i 14 u.g.h. można wnioskować, że w przypadku urządzania gier chodzi o działalność hazardową w określonym miejscu, co oznacza jej organizowanie, udostępnienie sprzętu w określonym lokalu, zarządzanie nim, zapewnienie niezbędnego serwisu, układanie określonego sytemu gry, w tym poprzez zainstalowanie odpowiedniego oprogramowania urządzeń, ewentualne określenie i zapewnienie wygranych pieniężnych i/lub rzeczowych oraz czerpanie zysków z urządzania gier. W ocenie organu każdy, kto spełnia powyższe kryteria zakwalifikowania go jako urządzającego grę hazardową, bez względu na formę prawną, i o ile miejscem urządzenia gry nie będzie kasyno gry (z wyłączeniem prowadzenia działalności podstawie ważnych jeszcze zezwoleń, o których mowa w art. 129 ust. 1 u.g.h.), podlegać będzie karze pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. Wskazano, że bezspornie działalność prowadzona w zakresie urządzania gier w niniejszej sprawie miała miejsce poza kasynem gry, bez koncesji oraz bez rejestracji automatu, tj. z pominięciem wymogów, o których mowa w art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ust. 1 u.g.h. Wskazano, że z zeznań W. P. wynika, że jest jedynym właścicielem firmy A i sam wykonuje czynności serwisujące. W toku postępowania organ I instancji ustalił również, że skarżący był właścicielem nieruchomości, w której znajdował się punkt gier. Do akt niniejszej sprawy włączono umowę dzierżawy powierzchni, zawartą w dniu 24 września 2013 r. pomiędzy A i B wraz z listami aktualizacji. Treść umowy dotyczyła ustalenia zasad dzierżawy części lokalu, w którym ujawnione zostały automaty stanowiące przedmiot niniejszej sprawy. Zgodnie z postanowieniami umowy wydzierżawiający udostępnić miał dzierżawcy powierzchnię umożliwiającą zainstalowanie urządzeń do gier, na których dzierżawca prowadzi działalność gospodarczą w zamian za czynsz dzierżawny w wysokości 200 zł, płatny od chwili uruchomienia urządzeń. Podniesiono, że w tej sytuacji strona przedmiotowego postępowania wraz z dysponentem automatu współorganizowała urządzanie gier na automatach, zapewniając m.in. ich zainstalowanie w lokalu, uruchomienie, bieżącą obsługę, serwis, oraz pozostałe warunki eksploatacyjne, w tym również w zakresie rozliczeń przychodów uzyskiwanych na tych urządzeniach. W związku z tym w ocenie organu zostały spełnione przesłanki do uznania strony za podmiot urządzający gry na automatach poza kasynem gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 i art. 2 ust. 3 i 4 u.g.h. Organ I instancji przedstawił także swoje stanowisko na temat zasadności notyfikacji Komisji Europejskiej projektu u.g.h. Oceniono, że regulacje zawarte w przepisach u.g.h. nie mają charakteru przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 11 Dyrektywy 98/34/WE i jako takie nie podlegały procedurze uprzedniej notyfikacji, o której mowa w art. 8 ust. 1 tej dyrektywy. Powołano się także na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 marca 2015 r., w sprawie o sygn. akt P 4/14. Wskazano, że skoro przepisy u.g.h. poddane kontroli przez Trybunał nie zostały zakwestionowane i derogowane z systemu prawnego RP, to nie ma podstaw do kwestionowania ich bezwzględnego obowiązywania i stosowania.