Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 14 lipca 2016 r., sygn. I SA/Po 1660/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Bejgerowska Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) Protokolant: referent stażysta Krzysztof Dzierzgowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2016 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Dyrektora Izby Celnej w [...] z dnia [...]., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Celnego w P., decyzją z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...], wymierzył A. sp. z o.o. (dalej zwanej spółką lub skarżącą) karę pieniężną w łącznej kwocie [...] zł za urządzanie gier na automatach [...] nr [...] i [...] nr [...] poza kasynem gry.

W motywach rozstrzygnięcia organ I instancji wyjaśnił, że w dniu [...] września 2013 r., przeprowadzono kontrolę w [...] w P. przy ul. D. [...]. Działalność gospodarcza we wskazanym miejscu była prowadzona przez P. P. Organ I instancji wyjaśnił, że z protokołu przeprowadzonej kontroli wynika, że w kontrolowanym lokalu znajdowały się dwa wskazane powyżej urządzenia, których wygląd i wyposażenie sugerowało, że są to automaty do gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. W wyniku przeprowadzonych na urządzeniach gier ustalono, że gry na nich wyczerpują przesłanki z art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Organ I instancji wyjaśnił, że w toku prowadzonego postępowania karnoskarbowego pozyskano ekspertyzy biegłego sądowego, sporządzone z badania kontrolowanych urządzeń, które stanowią również dowód w niniejszym postępowaniu. W terminie otwartym do wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego spółka wniosła o umorzenie postępowania motywując to faktem, że przepis art. 14 ustawy o grach hazardowych, jako przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE jest przepisem bezskutecznym, niemogącym stanowić podstawy rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Zdaniem spółki skoro przepis art. 14 powołanej powyżej ustawy wyrażający normę sankcjonowaną nie może być stosowany, to tym bardziej nie może być stosowany przepis art. 89 ustawy o grach hazardowych wyrażający normę sankcjonującą. Odnosząc się do wniosku skarżącej organ I instancji wyjaśnił, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w punkcie 25 wyroku z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 oraz C-217/11 uznał że art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych stanowi przepis techniczny w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE. W ocenie Naczelnika Urzędu Celnego w P. przepis art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, nie stanowił jednak podstawy rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Zawartego w przepisie art. 89 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy sformułowania, nie należy również bezpośrednio utożsamiać z art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Wyjaśniono również, że wskazana ustawa docelowo nie przewiduje możliwości prowadzenia gier na automatach w innych miejscach niż kasyna gry. Przywołany ostatnio przepis odnosi się do tych podmiotów, które działają legalnie, na podstawie zezwolenia, ale po jego wygaśnięciu będą musiały przenieść swoją działalność do kasyn gry. Zaznaczono również, że w sentencji powołanego powyżej wyroku TSUE stwierdzono, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy ustawy o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie przepisy techniczne.