Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 6 lipca 2016 r., sygn. IV SA/Gl 182/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Miliczek-Ciszewska Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Renata Siudyka (spr.) Protokolant specjalista Magdalena Nowacka-Brzeźniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lipca 2016 r. sprawy ze skargi L. A. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. na rzecz skarżącego kwotę 480 złotych (słownie: czterysta osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ż., działając na podstawie art. 104 K.p.a. i art. 5 pkt. 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851 ze zm.), nie stwierdził u L.A. choroby zawodowej wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869) - obustronnego trwałego ubytku słuchu typu ślimakowego spowodowanego hałasem.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wyjaśnił, że L.A. był zatrudniony w A (od 1964 r. do 1967 r.), w przedsiębiorstwie "B" w Z. (od 1968 r. do 1970 r.) a od 1970 r. do nadal prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą "C" w Z. Następnie organ ustalił na podstawie wyników pomiarów przeprowadzonych w należącym do strony zakładzie stolarskim, że praca na stanowisku stolarza związana była z ekspozycją na hałas o natężeniu 85 dB (pomiar z 2000 r.) oraz 84,5 dB (pomiar z 2003 r.). Jednocześnie organ zauważył, iż pomiary dla samej strony, będącej pracodawcą nigdy wcześniej nie były dokonywane natomiast przeprowadzono je dopiero w toku postępowania ustalając, że natężenie hałasu, na który L.A. był narażony wynosiło 86 dB. Pomimo tego organ I instancji podkreślił, że w sprawie brak jest podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej albowiem dwie orzekające w sprawie specjalistyczne jednostki medyczne, to jest Poradnia Chorób Zawodowych przy Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy w K. - w orzeczeniu z dnia [...]r. nr [...] oraz Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego Szpital w S. - w orzeczeniu z dnia [...]r. nr [...] nie stwierdziły podstaw do rozpoznania u L.A. choroby narządu słuchu o charakterze zawodowym. Poza tym organ stwierdził, na podstawie orzeczenia z dnia [...]r., że u strony występuje niedosłuch mieszany ucha prawego oraz niedosłuch odbiorczy ucha lewego o przeważającej komponencie ślimakowej. Podwyższenie progu słuchu obliczone jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości 1,2,3 kHz wynosi 59 dB dla ucha prawego i 40 dB dla ucha lewego, z kolei wykonana trzykrotnie audiometria tonalna wykazała ubytki słuchu typu mieszanego w uchu prawym, z zachowaną rezerwą ślimakową do 40 dB oraz ubytki słuchu typu odbiorczego (szczególnie w zakresie wysokich częstotliwości) przy rezerwie ślimakowej wynoszącej 15 dB w uchu lewym, co wyklucza obecność komponenty przewodzeniowej. Tym samym w ocenie jednostki orzeczniczej drugiego szczebla, stan narządu słuchu badanego nie spełnia kryteriów diagnostyczno-orzeczniczych wymienionych w wykazie chorób zawodowych albowiem stwierdzenie choroby zawodowej jest możliwe jedynie w przypadku ustalenia, że obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu ma charakter ślimakowy lub czuciowo-nerwowy. Tymczasem u L.A. w uchu prawym zdiagnozowano niedosłuch mieszany, (przewodzeniowo-odbiorczy), nietypowy dla skutków działania hałasu w warunkach przewlekłej ekspozycji zawodowej. Równocześnie podkreślono, że niedosłuch stwierdzony u wyżej wymienionego w uchu lewym nie przekracza minimalnego kryterium podwyższenia progu słuchu ustalonego w rozporządzeniu z dnia 30 czerwca 2009 r. na poziomie 45 dB dla ucha lepiej słyszącego.