Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 3 marca 2016 r., sygn. I SA/Wr 1869/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Tkacz-Rutkowska, Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Łoboda (sprawozdawca), Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Barbara Głowaczewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2016 r. przy udziale sprawy ze skargi D. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące 2011 roku oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 20.06.2013 r. (nr ([...]) Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. dokonał w stosunku do D. Ł. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą A. określenia zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2011 r.

Według organu kontroli skarbowej, z naruszeniem art. 86 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej "ustawa o VAT") D. Ł. dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony (w sumarycznej kwocie 363.546,32 zł), wynikający z 72. sztuk faktur wystawionych przez L. B działającego pod nazwą B. (a od dnia 10.11.2011 r. - B.), które były tzw. "pustymi" fakturami, albowiem nie dokumentowały rzeczywistych dostaw.

W wyniku rozpatrzenia odwołania wniesionego przez D. Ł., Dyrektor Izby Skarbowej we W, decyzją z dnia 15.11.2013 r. (nr [...]) utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Na decyzję organu odwoławczego strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, który po jej rozpatrzeniu, wyrokiem z dnia 30.04.2014 r. (sygn. akt I SA/Wr 59/14) uchylił decyzję organu podatkowego drugiej instancji. Oceniając przedstawioną przez organ argumentację w świetle zebranego materiału dowodowego Sąd stwierdził, że doszło do naruszenia art. 122 w związku z art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm., dalej - "O.p."). Sąd zwrócił uwagę na wewnętrzną sprzeczność stanowiska, w ramach którego twierdzi się, że dostaw nie było, a z drugiej strony przedstawia argumentację odnośnie braku dobrej wiary odbierającego towar. Sąd zauważył, że organ swojego przekonania odnośnie braku dostaw towarów nie powinien budować jedynie na decyzji wydanej w stosunku do L. B, w której stwierdzono, że wystawiał "puste" faktury, ale powinien zebrać i ocenić materiał dowodowy dotyczący prowadzenia przez stronę działalności. Dotychczas bowiem brak było ustaleń odnośnie zakupów przez D. Ł. od innych dostawców towarów takich, jak objęte spornymi fakturami, a także nie zweryfikowano twierdzeń skarżącego o trudnościach w dostępie do komponentów BGA. W decyzji zawartych było szereg opinii nie popartych żadnymi dowodami, chociażby o zawyżaniu przez skarżącego warunków, na jakich poszukując innych dostawców, chciał nabywać sporne towary. Bez ustalenia tzw. otoczenia rynkowego dotyczącego danego produktu, formułowanie takich twierdzeń jest nieuprawnione. Ponadto za nieprawidłowe uznał Sąd dezawuowanie zeznań pracowników strony, bez dokładnego ustalenia okresów zatrudnienia i miejsca wykonywania pracy. Sąd stwierdził także, że nie do zaakceptowania jest twierdzenie organu odwoławczego, że skoro L. B nie nabywał towarów (legalnie), to nie mógł ich sprzedać stronie, a przyjęcie innej koncepcji oznaczałoby legalizację towarów nielegalnego pochodzenia.