Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 lutego 2016 r., sygn. IV SA/Wa 2351/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Groński, Sędziowie sędzia WSA Kaja Angerman, sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.), Protokolant ref. staż. Aleksandra Larkiewicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2016 r. sprawy ze skargi I. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Zarządu Dzielnicy [...] z [...] lutego 2015 r., nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącej I. P. kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z [...] maja 2015 r. - zaskarżoną skargą przez I. P. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - utrzymało w mocy decyzję Zarządu Dzielnicy W. m. W. z [...] lutego 2015 r. ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku okręgowej stacji kontroli pojazdów oraz szamba szczelnego na działce ewidencyjnej nr [...] z obrębu [...] położonej przy ul. [...] w W. Stan sprawy przedstawia się następująco: Zarząd Dzielnicy W. m. W. decyzją z [...] lutego 2015 r. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku okręgowej stacji kontroli pojazdów oraz szamba szczelnego na działce ewidencyjnej nr [...] z obrębu [...] położonej przy ul. [...] w W.

Od powyższej decyzji odwołała się I. P. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z [...] maja 2015 r. - wydaną w wyniku rozpatrzenia środka zaskarżenia wniesionego przez Iwonę Perzanowską - utrzymało w mocy decyzję Zarządu Dzielnicy W. m. W. z [...] lutego 2015 r. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy najpierw wskazał na obowiązek zachowania przy rozpoznawaniu sprawy zasady wyrażonej w art. 15 K.p.a. i przytoczył treść: art. 2 pkt 1, art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 i art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz § 3 i § 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz przeprowadził ogólny wywód na temat "zasady dobrego sąsiedztwa". Następnie, przechodząc na grunt niniejszej sprawy zwrócił uwagę, iż obszar przyjęty do analizy w zakresie funkcji i zagospodarowania terenu charakteryzuje zabudowa mieszkaniowa, biurowa i usługowa, stąd też planowana inwestycja polegająca na budowie budynku okręgowej stacji kontroli pojazdów odpowiada pod względem funkcji, jak i zagospodarowania terenu zabudowie znajdującej się w obszarze analizowanym. Planowana zabudowa stanowi zatem kontynuację funkcji znajdującej się w obszarze. Dalej organ wskazał, że w obszarze analizowanym wyznaczonym, zgodnie z § 3 ww rozporządzenia, organ I instancji określił podstawowe parametry inwestycji wymagane tym rozporządzeniem, tj. linię zabudowy, wskaźnik powierzchni nowej zabudowy, szerokość elewacji frontowej, wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki oraz geometrię dachu (kąt nachylenia, wysokość głównej kalenicy i układ połaci dachowych, a także kierunek głównej kalenicy dachu w stosunku do frontu działki. Nadto, przepisy powołanego powyżej rozporządzenia dopuszczają możliwość wyznaczenia parametrów planowanej zabudowy w oparciu o dane z przeprowadzonej analizy obszaru, co oznacza, iż dla wyznaczenia podstawowych wskaźników dla nowej zabudowy możliwe jest przyjęcie do obliczeń danych z części działek, znajdujących się w obszarze analizowanym, o ile znajduje to uzasadnienie w wynikach analizy. Rozpoznając ponownie sprawę w zakresie wyznaczenia podstawowych parametrów dla planowanej zabudowy organ odwoławczy nie znalazł podstaw do zakwestionowania stanowiska organu I instancji. W toku postępowania organ II instancji dokonał ponownego określenia wskaźników zabudowy, wymienionych w § 4 - § 8 rozporządzenia i uzyskane wyniki są zbieżne z ustaleniami organu I instancji. Odnosząc się do zarzutów podnoszonych w odwołaniu Kolegium stwierdziło, że decyzja o warunkach zabudowy nie jest aktem prawa lokalnego. Decyzja o warunkach zabudowy wydawana jest na podstawie przepisów ustawy z dnia [...] marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717) na wniosek inwestora, który określa zakres planowanej inwestycji i jest zobowiązany do podania elementów dotyczących planowanej inwestycji, jakie wynikają z przepisów prawa. Na gruncie orzecznictwa sądów administracyjnych ugruntował się pogląd, iż decyzja o warunkach zabudowy konkretyzuje możliwość zabudowy terenu inwestycji wskazanego przez inwestora w zakresie zgodności planowanej inwestycji z przepisami ustawy o planowaniu przestrzennym oraz ustaw szczególnych, a także przepisami wydanymi na podstawie tych ustaw - aktami wykonawczymi. Wykonując analizę organ przesądza o możliwości realizacji danej inwestycji lub też, o odmowie wydania decyzji o warunkach zabudowy. Zatem wniosek inwestora, wszczynający postępowanie w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy określa, w jakim zakresie będzie prowadzone postępowanie, a więc jakie przepisy prawa umożliwiają, lub też nie, realizację przedmiotowej inwestycji. Decyzja o warunkach zabudowy nie przesądza o możliwości realizacji przedmiotowej inwestycji. Na tym etapie inwestor nie ma obowiązku przedłożenia projektu budowlanego, a jedynie koncepcję zabudowy poprzez określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charakterystyki zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów budowlanych, przedstawione w formie opisowej i graficznej, zaś obowiązek ten wynika wprost z art. 52 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu przestrzennym. W tym postępowaniu wnioskodawca nie ma też obowiązku szczegółowego określenia miejsca posadowienia planowanej zabudowy. W zakresie zarzutu co do braku kontynuacji funkcji organ odwoławczy odwołał się do art. 53 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis ten zobowiązuje organ do przeprowadzenia analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji, a także analizy funkcji i cech zabudowy i zagospodarowania terenu. Prowadząc analizę obszaru w tym zakresie organ winien mieć na względzie fakt, iż w § 2 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. została zawarta definicji funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu, przez którą należy rozumieć sposób użytkowania obiektów budowlanych oraz zagospodarowania terenu zgodny z przepisami odrębnymi oraz definicję cech zabudowy i zagospodarowania terenu rozumianą jako gabaryty, formę architektoniczną obiektów budowlanych, usytuowanie linii zabudowy oraz intensywność wykorzystania terenu. Z treści art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika także, iż aby ustalić warunki zabudowy dla planowanej inwestycji musi istnieć przynajmniej jedna zabudowana działka sąsiednia dostępna z tej samej drogi publicznej. Działka sąsiednia powinna być przy tym zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu - chodzi o to, aby dostosować zamiary inwestycyjne do istniejących w danym miejscu standardów. Zasada dobrego sąsiedztwa uzależnia bowiem zmianę zagospodarowania przestrzennego terenu od dostosowania się do określonych cech zagospodarowania terenu sąsiedniego. Regulacja taka ma na celu zagwarantowanie ładu przestrzennego, określonego w art. 2 pkt 1 ustawy jako takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, gospodarczo-społeczne, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne. Zasada dobrego sąsiedztwa oznacza zatem konieczność dostosowania nowej zabudowy do wyznaczonych przez zastany w danym miejscu stan dotychczasowej zabudowy cech i parametrów o charakterze urbanistycznym (zagospodarowanie terenu) i architektonicznym (ukształtowanie wzniesionych obiektów). W dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych przyjął się pogląd, iż pojęcia działki sąsiedniej nie należy utożsamiać wyłącznie z działkami bezpośrednio przylegającymi do terenu inwestycji, jednakże celem art. 61 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy jest ochrona ładu przestrzennego, a więc powstrzymania zabudowy niedającej się pogodzić z już istniejącą na terenach gdzie nie ma planu zagospodarowania przestrzennego. Jednakże nie powinno to prowadzić do nadmiernego jej ograniczenia, zaś za szerokim rozumieniem pojęcia działki sąsiedniej przemawia zarówno ochrona prawa własności, jak też deklarowana w art. 6 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy zasada wolności zagospodarowania terenu (por. wyrok NSA z 22.02.2005 r., II OSK 551/05, LEX nr 194346; wyrok NSA 18.06.2008 r., II OSK 58/07, LEX nr 465665). Zasada dobrego sąsiedztwa nie oznacza zatem konieczności bezwzględnego dopasowania planowanej zabudowy do zabudowy już istniejącej, ale winna być rozumiana jako możliwość dopuszczenia inwestycji stanowiącej uzupełnienie istniejącej funkcji, która nie jest sprzeczna z istniejącym sposobem zagospodarowania danego terenu. Stanowisko to prezentuje również orzecznictwo (wyrok WSA w Warszawie z 24.10.2013 r., VIII SA/Wa 634/13, LEX nr 1396566; wyrok WSA w Poznaniu z 14.06.2013 r., II SA/Po 89/13, Lex nr 1361830; wyrok NSA z 18.06.2008 r., II OSK 58/07, LEX nr 465665). Organ odwoławczy dokonując ponownej analizy całości sprawy, w kontekście powołanego powyżej orzecznictwa uznał, iż budowa budynku okręgowej stacji kontroli pojazdów stanowi kontynuację funkcji znajdującej się w obszarze, albowiem w obszarze znajdują się budynki usługowe. Na obecnym etapie nie sposób też ocenić, jaka ilość pojazdów będzie korzystać z tej diagnostyki, a zatem czy będzie ona generowała ruch samochodowy o takim rozmiarze, jaki sugeruje strona skarżąca, ani też rozstrzygania kwestii co kategorii pojazdów korzystających ze stacji kontroli pojazdów. Nadto zwrócić należy uwagę, iż projekt planu nie może stanowić podstawy do ustalenia warunków zabudowy, a zatem nie mają znaczenia prawnego jego dotychczasowe ustalenia. I. P. w skardze wniesionej na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z [...] maja 2015 r. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenia: 1) art 15 K.p.a. przez nieprzeprowadzenie postępowania drugoinstancyjnego w sposób zapewniający osiągnięcie celów, dla których postępowanie to jest prowadzone; 2) art. 7 K.p.a. przez załatwienie sprawy w sposób nieuwzględniający słusznego interesu skarżącej; 3) art. 8 w zw. z art. 11 K.p.a. przez niedostateczne wyjaśnienie podstaw i przesłanek utrzymania w mocy decyzji o warunkach zabudowy; 4) art. 77 § 1 K.p.a. przez nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, w szczególności nieuwzględnienie przy rozstrzyganiu sprawy dowodów wskazujących na uciążliwość działań podejmowanych i działań planowanych zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy na działce inwestycyjnej oraz niezwrócenie uwagi na to, że do decyzji o warunkach zabudowy załączono nieaktualne mapy, które nie uwzględniają działki o nr ew. 12/5, co do której wydano decyzję o warunkach zabudowy; 5) art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez jego nieprawidłową interpretację i uznanie, że obecność jakichkolwiek budynków usługowych na obszarze sąsiadującym z działką, co do której została wydana decyzja o warunkach zabudowy, pozwala na przyjęcie, że powstanie dowolnych innych budynków usługowych na tym obszarze stanowić będzie kontynuację funkcji, o jakiej mowa we wskazanym przepisie; 6) art. 1 ust. 2 u.p.z.p. przez nieuwzględnienie wskazanych w tym przepisie prawa wymagań ładu przestrzennego, ochrony zdrowia i bezpieczeństwa ludzi oraz prawa własności. W motywach skargi podniesiono, że decyzja o warunkach zabudowy została wydana dla działek o numerach ewidencyjnych [...] i [...], natomiast w treści decyzji Kolegium wskazano jedynie działkę o numerze ewidencyjnym [...] bez wskazania działki o numerze ewidencyjnym [...]. Decyzja o warunkach zabudowy została wydana dla działek o numerach ewidencyjnych [...] i [...], natomiast na załączonych do tej decyzji mapach, tj. załączniku graficznym i analizie graficznej terenu, działki objęte wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy oznaczone są numerami ewidencyjnymi [...] i [...], a nie [...], który to numer działki jest wskazywany w decyzji o warunkach zabudowy. Oznacza to, że organ odwoławczy nie przeanalizował decyzji o warunkach zabudowy w sposób wymagany zasadą dwuinstancyjności postępowania. Powyższe dowodzi również naruszeniu ar. 77 § 1 K.p.a. Gdyby organ odwoławczy dokonał wszechstronnego rozpoznania sprawy to dostrzegłby te rażące nie zgodności. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji w całości sprowadza się do cytowania przepisów prawa, orzeczeń sądów administracyjnych i formułowania twierdzeń o tym, że organ II instancji nie dopatrzył się uchybień w wydanej decyzji o warunkach zabudowy. W uzasadnieniu decyzji SKO brak jakichkolwiek wyników analiz świadczących o tym, że Kolegium wyczerpująco rozpatrzyło cały materiał dowodowy zebrany w sprawie, a tym samym, że zastosowało art. 77 § 1 K.p.a. i wyjaśnienia przesłanek, którymi kierował się organ przy załatwieniu sprawy, do wskazania których był on zobligowany na podstawie art. 11 K.p.a. Według skarżącej szczególną uwagę należy zwrócić na zawarte na 5 str. uzasadnienia zaskarżonej decyzji stwierdzenie, że "Organ odwoławczy dokonując ponownej analizy całości sprawy, w kontekście powołanego powyżej orzecznictwa uznał, iż budowa budynku okręgowej stacji kontroli pojazdów stanowi kontynuację funkcji znajdującej się w obszarze, albowiem w obszarze znajdują się budynki usługowe. Kolegium w żadnym miejscu skarżonej decyzji nie dało wyrazu zbadania rodzajów istniejącej zabudowy na analizowanym obszarze. Ograniczyło się do stwierdzenia, że znajdują się na nim "budynki usługowe". Pozwala to na uznanie, że zdaniem SKO, jakakolwiek działalność usługowa prowadzona na analizowanym obszarze lub obecność na nim "budynków usługowych" przesądza o tym, że również jakakolwiek kolejna działalność - w przedmiotowej sprawie działalność okręgowej stacji kontroli pojazdów - również może być na analizowanym obszarze prowadzona, bowiem stanowić będzie "kontynuację funkcji znajdującej się w obszarze". Stanowisko zaprezentowane jest rażąco sprzeczne z celami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 1 ust. 2 pkt 1, pkt 5 i pkt 7). Skoro SKO wymagań tych przy rozpatrywaniu sprawy nie uwzględniło, to dopuściło się naruszenia powołanego art. 1 ust. 1 u.p.z.p. Zatem decyzje wydane w sprawie naruszają wynikającą z art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. zasadę tzw. "dobrego sąsiedztwa". Kolegium zaaprobowało stanowisko organu I instancji sprowadzające się do tego, że jakakolwiek zabudowa o charakterze usługowym, istniejąca na analizowanym obszarze, pozwala na wydanie decyzji o warunkach zabudowy, a interes właścicieli - w tym skarżącej - działek faktycznie sąsiadujących z działkami, co do których została wydana decyzja nie ma w istocie znaczenia. Taki sposób interpretacji art. 61 ust 1 pkt 1 u.p.z.p. jest, zdaniem skarżącej, oczywiście nieprawidłowy, jako sprzeczny z ideą zasady "dobrego sąsiedztwa. Skarżąca, w formie załączników do pisma z [...] września 2014 r. skierowanego do Zarządu Dzielnicy W. m. W., przedstawiła zdjęcia obrazujące to, jaka ilość samochodów ciężarowych ulokowana jest na obszarze bezpośrednio sąsiadującym z domem skarżącej, co do którego została wydana decyzja. W związku z tym, zupełnie oderwane od materiału dowodowego zebranego w sprawie, jak również od zasad doświadczenia życiowego jest stwierdzenie ze str. [...] uzasadnienia decyzji SKO: "Na obecnym etapie nie sposób też ocenić, jaka ilość pojazdów będzie korzystać z diagnostyki, a zarazem czy będzie ona generowała ruch samochodowy o takim rozmiarze, jaki sugeruje strona skarżąca [...]". Skarżąca jest nieustannie narażona na wszelkie niedogodności związane z obecnością samochodów ciężarowych na sąsiedniej działce. Praca silników samochodowych, generujących olbrzymi hałas i spaliny, znacznie utrudnia funkcjonowanie skarżącej i jej rodziny na ich posesji, ma miejsce również w godzinach wieczornych i w weekendy. Tymczasem organy przy wydawaniu decyzji nie pochyliły się do rzeczywistego problemu związanego z obecną sytuacją na działce ani faktu, że powstanie tam okręgowa stacja kontroli pojazdów i ww uciążliwości jeszcze spotęguje. Nie sposób przemilczeć faktu, że obecność i prace (naprawy, mycie) wykonywane przy samochodach ciężarowych znajdujących się na działce, już teraz powodują, że skarżąca i jej rodzina - podobnie jak inni sąsiedzi - narażeni są na wzmożony hałas oraz wszechobecne spaliny, których źródłem są samochody ciężarowe stale przemieszczane po działce i tam naprawiane. W przypadku wybudowania na działce planowanej okręgowej stacji kontroli pojazdów, uciążliwości te znacząco przybiorą na sile. Wskazane w art 1 ust. 2 pkt 5 u.p.z.p. wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi, które muszą być uwzględniane przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy, również zostały pominięte przez organy wydające decyzje w przedmiotowej sprawie. W kontekście powyższego skarżąca wskazała, w ślad za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 stycznia 2009 r. (sygn. akt II SA/Gd 690/08), że "Nowo wprowadzana na dany teren funkcja musi być tego rodzaju, że można przyjąć, będzie mogła ona obiektywnie i bezkolizyjnie współistnieć z obecną już funkcją a także w przyszłości ta nowo wprowadzona funkcja nie ograniczy obecnej". Tymczasem mająca powstać na działce okręgowa stacja kontroli pojazdów w znaczący i negatywny sposób oddziaływać będzie na funkcję mieszkalną sąsiednich działek i funkcję tę ograniczy. Niemożliwe będzie bowiem korzystanie w pełni z zabudowań mieszkalnych i przydomowych ogródków położonych w sąsiedztwie działki, z uwagi na nieustanne hałasy i spaliny, które będą emitowane w zintensyfikowany sposób przez ciężarówki i pojazdy, obsługiwane na okręgowej stacji kontroli pojazdów. Nie sposób także przyjąć, że ład przestrzenny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., definiowany w art. 2 pkt 1 tej ustawy, zostanie zachowany, jeśli w bezpośrednim sąsiedztwie domów mieszkalnych wybudowana zostanie okręgowa stacja kontroli pojazdów, która obsługiwać będzie również samochody ciężarowe. Wszystkie ww. uciążliwości, na jakie narażona jest i na jakie w coraz większym stopniu narażona będzie skarżąca, pozwalają przyjąć, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy w obecnym kształcie stanowiło rażące naruszenie słusznego interesu skarżącej, który winien być brany pod uwagę zgodnie z art. 7 K.p.a. Samorządowe Kolegium Odwoławcze - w odpowiedzi na skargę - wniosło o oddalenie skargi, tym samym podtrzymało stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji. K. K. w piśmie procesowym z [...] lutego 2016 r., będącym odpowiedzią na skargę, wniósł o oddalenie skargi. W motywach podkreślił, że on do tej pory prowadził działalność gospodarczą w postaci hurtowni i zajmował się transportem, a skarżąca wraz z mężem prowadzi na swojej nieruchomości warsztat samochodowy. Przez cały czas byli dobrymi sąsiadami, aż do momentu kiedy skarżąca otrzymał informację, że zamierza wybudować kolejny budynek usługowy. Dalej uczestnik podniósł, że omyłki w zaskarżonej decyzji, na które zwraca uwagę skarga zostały sprostowane postanowieniem. Cały materiał zgromadzony w sprawie został rozpatrzony poprawnie, organ nie dostrzegł niezgodności, chybień gdyż ich nie było. Twierdzenie skarżącej, że planowania inwestycja nie stanowi kontynuacji funkcji na analizowanym terenie jest nietrafne i nieprawdziwe. W obszarze analizowanym znajduje się wiele budynków usługowych, które nie mogą funkcjonować bez obsługi samochodami ciężarowymi, ciągłych dostaw materiałów ich sprzedaży i wysyłek między innym hurtownia artykułów elektroinstalacyjnych, centrum targowo wystawiennicze, na których odbywają się wszelkie targi przemysłowe, motoryzacyjne, sklep z akumulatorami, montaż haków w tym do samochodów ciężarowych i dostawczych, sprzedaż odkurzaczy przemysłowych, Zarząd Dróg Miejskich z bazą samochodów ciężarowych koparek spycharek i traktorów, czy chociażby garaże na samochody ciężarowe. Oczywiście powstają i nowe inwestycje, które również będą obsługiwane przez samochody ciężarowe, dostawcze i osobowe. Również na parkingu pod warsztatem skarżącej widział wielokrotnie auta dostawcze. Ciągłość funkcji w rozumieniu skarżącej występuje tylko wtedy gdyby już istniała inna okręgowa stacja kontroli pojazdów, co jest absurdalne. Budynek skarżącej będzie znajdował się w dużej odległości od stacji kontroli pojazdów i jest już teraz odgrodzony wysokim 4 m murem podwójnym oraz gęstą roślinnością. Dodatkowo jeszcze od strony działki skarżącej uczestnik zamierza nasadzić gęste drzewa wzdłuż ogrodzenia. Są to zdecydowanie wystarczające zabezpieczenia pod każdą działalność, a tym bardziej nieuciążliwą stację diagnostyczną. Zasadę dobrego sąsiedztwa narusza sama skarżąca. Według uczestnika nieprawdą również jest, że stacja kontroli pojazdów będzie generowała jeszcze większy ruch samochodów ciężarowych, wręcz przeciwnie, zakłada się, że będzie mniejszy ruch samochodów ciężarowych. Ponadto już teraz wiele aut ciężarowych porusza się po okolicy, są to auta, które dojeżdżają do okolicznych firm. Przejeżdżające pojazdy przeszkadzają skarżącej, niemniej auta przyjeżdżające do skarżącej i naprawiane również generują ruch oraz wydzielają spaliny, a testowanie ich sprawności na ulicy przy dużej prędkości jest niebezpieczne i było już poruszane przez wielu sąsiadów z okolicy. Budowa okręgowej stacji kontroli pojazdów nie wiąże się z żadną uciążliwością, samochody są badane bowiem w pomieszczeniu zamkniętym, jest to dużo mniejsza uciążliwość niż naprawa benzynowych układów zasilania, jaka jest prowadzona w warsztacie skarżącej. Działalność nie będzie też prowadzona po godzinie 22.00, w święta czy w niedzielę. Działka, na której ma powstać inwestycja i pozostałe działki w okolicy, według studium, planu zagospodarowania są działkami o klasyfikacji U12, czyli usługowe i już w roku 1990 były wydawane warunki zabudowy o przeznaczeniu tych dziatek pod usługi. Aktualnie został też wyłożony plan zagospodarowania, w którym działki również zostały uwzględnione jako usługowe, dlatego istniejąca już hurtownia elektryczna, nowo powstająca hurtownia, lakiernia, sklepy, magazyny, warsztaty samochodowe, obsługujące również samochody osobowe, dostawcze i ciężarowe, w tym również warsztat skarżącej spełniają swoją funkcję, a okręgowa stacja kontrole pojazdów jest kontynuacją funkcji znajdującej się w obszarze. Powoływanie się na rażące naruszenie słusznego interesu skarżącej jest zatem nieprozumieniem. Planowana inwestycja pochłonęła już bardzo dużo środków pieniężnych oraz dużo czasu i każdy dzień zwłoki jest dla uczestnika niekorzystny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje: Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m. in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [(Dz. U. z 2012r., poz. 270, ze zm.) - dalej w skrócie: P.p.s.a.], sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Sąd, badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane przepisy i w granicach sprawy, nie będąc jednak związany - stosownie do art. 134 P.p.s.a. - zarzutami i wnioskami skargi, uwzględnił skargę, niemniej nie podzielił w całej rozciągłości przytoczonej w niej argumentacji, zaś pewne uchybienia zauważył z urzędu. W konsekwencji uznał, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z [...] maj 2015 r. i utrzymana nią w mocy decyzja Zarządu Dzielnicy W. m. W. z [...] lutego 2015 r. naruszają prawo w stopniu dającym podstawy do wyeliminowania ich z obrotu prawnego. Tym samym - w wyniku analizy akt sprawy i treści wydanych w sprawie decyzji - stwierdzono naruszenie przywołanych w zarzutach skargi przepisów postępowania, w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Dodatkowo Sąd z urzędu stwierdził naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 107 § 3 w zw. z art. 11 K.p.a. w stopniu wyżej wskazanym oraz naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 52 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 lit. b i lit c w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym [(obecnie: Dz. U. z 2015 r., poz. 199) - dalej w skrócie: "u.p.z.p."] oraz § 9 i § 3 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [(Dz. U. Nr 164, poz. 1588) - zwanego dalej: "rozporządzeniem"], mające wpływ na wynik sprawy.