Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 18 lutego 2016 r., sygn. II SA/Sz 919/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Gebel (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz,, Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Płocharska-Małys, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 lutego 2016 r. sprawy ze skargi K. U. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie statusu osoby bezrobotnej oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta S. decyzją nr [...], z dnia [...], orzekł o utracie przez K.U. statusu osoby bezrobotnej z dniem [...] z powodu nieusprawiedliwionego niestawiennictwa w wyznaczonym terminie w powiatowym urzędzie pracy.

Od powyższej decyzji K.U. odwołał się wnosząc o uchylenie jej w całości i zarzucając:

- naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, poprzez niewyjaśnienie należycie stanu faktycznego sprawy,

- naruszenie przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, poprzez dowolną i błędną ich interpretację.

Uzasadniając powyższe zarzuty K.U. wskazał, że bezspornym jest, iż uzyskanie i zachowanie statusu bezrobotnego jest uwarunkowane od legitymowania się gotowością do podjęcia zatrudnienia. W celu potwierdzenia tej gotowości, bezrobotni mają obowiązek zgłaszania się w wyznaczonych terminach do powiatowego urzędu pracy oraz informowania urzędu o zamierzonym pobycie za granicą lub pozostawaniu w innej sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia zatrudnienia w okresie nie dłuższym niż 10 dni. Stwierdził, że sformułowanie "pozostaje w innej sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia zatrudnienia" nie jest jednoznaczne i nie może być przez organ dowolnie interpretowane. Zaznaczył, że ustawodawca nie zdefiniował tego pojęcia. Należy więc przyjąć, że może to być jakakolwiek sytuacja, która ogranicza gotowość bezrobotnego do podjęcia zatrudnienia, skutecznie go jej pozbawiając. Zdaniem odwołującego się, istnieje pewien margines sytuacji granicznych, który wymaga, aby każda z nich była interpretowana indywidualnie, ale jednocześnie przy zachowaniu braku dowolności ich rozumienia. Wydając decyzję administracyjną w oparciu o ten przepis organ powinien więc wykazać, że bezrobotny nie pozostawał w gotowości do podjęcia zatrudnienia, nie tylko poprzez stwierdzenie tego faktu, ale również poprzez wykazanie wystąpienia przesłanek pozostawania w braku tej gotowości, czego w niniejszej sprawie organ nie uczynił. Wskazał, że ustawodawca w art. 75 ust. 3 cytowanej ustawy ustanowił dwie przesłanki, które muszą być spełnione jednocześnie, aby bezrobotny utracił status bezrobotnego. Jest to "pozostawanie", czyli trwanie gdzieś w jakimś miejscu, które doprowadzić musi do "braku gotowości" podjęcia zatrudnienia. Stwierdził, że zawsze był i nadal jest gotowy do podjęcia zatrudnienia, ma więc wymaganą chęć, skłonność i zamiar podjęcia pracy. Zarzucił organowi, że wydając zaskarżoną decyzję nie wskazał żadnych podstaw, aby można było uznać za udowodnione, że w związku z wyjazdem poza S. utracił chęć, skłonność oraz zamiar swojej aktywizacji zawodowej. Utrata tej chęci byłaby bezsporna, gdyby organ zaproponował mu pracę, a on by jej nie podjął. W ocenie K.U., nie można szukać pracy i nie być gotowym do jej podjęcia. Wyjaśnił, że jego wyjazd do C. (wskazany we wniosku z dnia [...] o usprawiedliwienie nieobecności z przyczyn losowych) nie miał na celu jedynie rodzinnego wypoczynku w czasie świąt, ale został również wykorzystany do poszukiwania pracy w okresie poświątecznym, zarówno na terenie C., jak i na portalach internetowych. Uważa więc, że nie było żadnych przesłanek, aby poinformować PUP o wyjeździe, gdyż nie zamierzał "pozostawać w sytuacji powodującej brak gotowości" i nie był w takiej sytuacji. Zarzucił organowi, że dokonał dowolnej, błędnej i pozbawionej podstaw interpretacji, iż wyjazd do miasta oddalonego od siedziby PUP w S. o ok. 80 km, oznacza brak gotowości do pracy, gdyż koliduje z koniecznością poddania się przez bezrobotnego aktywizacji zawodowej w miejscu zamieszkania. Podkreślił, że dojazd z C. do S. samochodem zająłby mu ok. 70 minut, a dojście pieszo z miejsca zamieszkania do PUP w S. ok. 45 minut. Potwierdza to więc jednoznacznie, że gdyby nie przypadek losowy, to byłby w stanie stawić się w wyznaczonym terminie do urzędu pracy. Uważa, że do jego obowiązków jako bezrobotnego należy poszukiwanie pracy nie tylko w miejscu zamieszkania, ale także na terenie całego kraju, a nawet za granicą, pod warunkiem zachowania wymogów z art. 75 ust. 3. Trudno jest mu przyjąć, że wolą ustawodawcy było, aby bezrobotni stale pozostawali w miejscu zamieszkania, co ograniczałoby ich aktywizację zawodową. Taką zaś wykładnię przyjął organ wydając zaskarżoną decyzję. Stwierdził, że krótkotrwały wyjazd do innej miejscowości na terenie kraju w sprawach rodzinnych, czy w poszukiwaniu pracy, o ile z bezrobotnym jest możliwy kontakt w sprawie ewentualnej oferty pracy, czy szkolenia (choćby za pośrednictwem środków telekomunikacji), nie może być uznany za równoznaczny z brakiem gotowości do podjęcia zatrudnienia. W obecnych realiach istnienia niezwykle sprawnej komunikacji, trudno wymagać od osoby bezrobotnej, aby zgłaszała urzędowi pracy każdy wyjazd bez zamiaru dłuższego pobytu. Z samego faktu, że udał się do C. nie można więc wnosić, że z góry zaplanował, iż z powodu awarii pojazdu nie będzie mógł stawić się w wyznaczonym dniu do urzędu pracy oraz, że w tym czasie nie był gotowy do podjęcia zatrudnienia. O ile więc każdy wyjazd za granicę winien być zgłoszony w PUP, a skutkiem tego niezgłoszenia będzie utrata statusu bezrobotnego, o tyle "pozostawanie w innej sytuacji powodującej brak gotowości do pracy" musi być w odpowiedni sposób wykazane przez organ. Zarzucił organowi, że wydał zaskarżoną decyzję z naruszeniem art. 7, 77 § 1 i art. 107 § 3 K.p.a., gdyż nie wyjaśnił należycie stanu faktycznego sprawy oraz dokonał dowolnej i błędnej interpretacji definicji art. 75 ust. 3 ustawy o promocji zatrudnienia. Niezrozumiałym jest dla niego ponadto powołanie jako podstawy prawnej utraty statusu bezrobotnego przepisu art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy, skoro spełnił wymienioną w nim przesłankę, gdyż uzasadnił w terminie przyczynę niestawiennictwa. K.U. uważa, że jeśli w ocenie organu wykazał brak gotowości do pracy, to słusznym byłoby powołanie jako podstawy prawnej pozbawienia statusu bezrobotnego przepisu art. 33 ust. 4 pkt 1 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy. Jedną z przesłanek tej regulacji jest właśnie wymóg posiadania gotowości do podjęcia zatrudnienia, a jej utrata wiąże się z utratą statusu osoby bezrobotnej.