Wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 sierpnia 2015 r., sygn. II SA/Kr 586/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Szkodzińska Sędziowie: WSA Renata Czeluśniak (spr.) WSA Beata Łomnicka Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi R.W. na decyzję Wojewody z dnia 24 marca 2015 r., znak: [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zgłoszenia zamiaru budowy I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego R.W. kwotę 757,00 zł (siedemset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Starosta decyzją z dnia 5 stycznia 2015 r., [...], na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2, art. 82 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.), po rozpatrzeniu zgłoszenia R. W. z dnia 23 grudnia 2014 r. wniósł sprzeciw wobec zamiaru budowy "tymczasowego obiektu budowlanego, niepołączonego trwale z gruntem i przewidzianego do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie do 27 czerwca 2015 r. - na działce nr [...] w m. M.".

W uzasadnieniu organ stwierdził, że przedmiotowa inwestycja narusza ustalenia obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jednocześnie podkreślając, że to na inwestorze spoczywa obowiązek zebrania odpowiedniej spójnej dokumentacji zgłoszenia, natomiast organ administracji architektoniczno-budowlanej dokonuje tylko czynności sprawdzających i jest związany terminem uprawniającym do wniesienia sprzeciwu.

W odwołaniu od ww. decyzji R. W. zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego w tym m. in. Prawa budowlanego (dalej: Pb), rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, poprzez ich zastosowanie do obiektów tymczasowych, podczas gdy przedmiotowe rozporządzenie ma zastosowanie tylko do budynków. Inwestor zarzucił także naruszenie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. uregulowań zawartych w kpa oraz zastosowania błędnej numeracji i nazewnictwa przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zwrócił szczególną uwagę na niezastosowanie przez organ I instancji art. 30 ust. 2 Pb. Ponadto wskazał, że Starosta rażąco naruszył przepis art. 30 ust. 6 pkt 2 Pb., ponieważ w wyniku stwierdzenia braków zgłoszenia nie mógł ustalić, czy zamierzenie inwestycyjne narusza przepisy prawa miejscowego, co oznacza, że ww. przepis zastosował pochopnie i błędnie.