Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 kwietnia 2015 r., sygn. II SA/Wr 82/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca) Sędziowie: Sędzia WSA Alicja Palus Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Protokolant: Asystent sędziego Łukasz Cieślak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi L. P.P.i S. P. na uchwałę Rady Miejskiej W. z dnia ... w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru O. II - część "A" oddala skargę.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 1 października 2014r. skarżący wezwali Gminę W. do usunięcia niezgodnych z prawem postanowień §16 zaskarżonego planu miejscowego z 2004r. W treści wniosku powołali art. 101 ust. 1 u.s.g. oraz twierdzili, że posiadają interes prawny jako właściciele działki znajdującej się w strefie 3 Mn Zo. Zarzucili naruszenie przepisów obecnie obowiązującej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 15 ust. 2 i 3 u.p.z.p.). Twierdzili, że organ nie był uprawniony do określenia ilości działek mogących powstać w wyniku podziału ich działki. Ingerencja w prawo własności nieruchomości była nadmierna. Organ naruszył zasady prawidłowego planowania i kształtowania ładu przestrzennego nie uwzględniając istniejącej zabudowy i stanowiącego odnośnik ładu obszaru stary Oporów. Naruszył ponadto tryb sporządzania planu przez uniemożliwienie uprawnionym wypowiedzenia się i wprowadzenie ich w błąd odnośnie skutków planu. W uzasadnieniu wskazali, że plan narzucił im podział działki i jego sposób. Nadmierna ingerencja polegała na wyznaczeniu i określeniu parametrów sięgacza oraz nałożeniu obowiązku wydzielenia ogólnodostępnych ciągów pieszych. Uniemożliwia to przeprowadzenie na działce działalności inwestycyjnej. Nie nastąpiło wyważenie interesu indywidulanego i społecznego. Poszerzenie ciągu pieszego 6 KP nastąpiło wyłącznie na odcinku wydzielonym na działce skarżących. Skarżący planują wybudowanie jednego budynku mieszkalnego, więc wydzielenie sięgacza jest zbędne. Nieuzasadniony był ustanowiony w § 8 pkt 5 planu zakaz podpiwniczania budynków. W § 16 ust. 2 wyznaczono arbitralnie linię zabudowy, ustanawiając obowiązek wybudowania 7 budynków mieszkalnych. Nie wiadomo na ile kondygnacji zezwala plan (dwie, czy dwie i poddasze). Wątpliwości budzi ustalenie wysokości zabudowy jako nieprzekraczającej wysokości zabudowy istniejącej i jednocześnie oscylującej między 9 a 11 m. Podobnie ustalenie, że kalenice dachów mają być prostopadłe do frontu działki budowlanej, kiedy nie można ustalić usytuowania tego frontu. Wątpliwości budzi również ustalenie, że 60 % powierzchni działki przeznaczona ma być pod zieleń. Plan miejscowy uchwalony dla obszaru sąsiedniego jest czytelny i zrozumiały. Przed uchwaleniem planu skarżący zgłaszali utnie zastrzeżenia i zostali wprowadzeni w błąd, że nie ma potrzeby formułowania ich na piśmie.