Wyrok WSA w Kielcach z dnia 26 listopada 2014 r., sygn. II SA/Ke 690/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Żak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia WSA Jacek Kuza, Protokolant Joanna Nowak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 listopada 2014 r. sprawy ze skargi C. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 30 czerwca 2014 r. znak: [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy I. oddala skargę; II. przyznaje od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach) na rzecz radcy prawnego M. Ś. kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złotych, w tym VAT w kwocie 55,20 (pięćdziesiąt pięć 20/100) złotych, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 30 czerwca 2014 r. znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania C. S., utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy G. z dnia 10 kwietnia 2014 r. znak: [...] o ustaleniu, wniosek B. i W. małż. B., warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na rozbudowie budynku mieszkalnego na cele związane z dotychczasową jego funkcją (klatka schodowa, balkon podparty słupami, lukarny w północnej połaci dachu) oraz realizacji urządzeń budowlanych w rozumieniu art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, niezbędnych do jego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem, na działce nr ewid. 539/1 w W., gm. G.

Na wstępie należy zaznaczyć, że postanowieniem z dnia 17 października 2012 r. znak: [...], wydanym na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał B. i W. małż. B. wstrzymać zrealizowaną samowolnie ww. rozbudowę oraz nałożył na inwestorów obowiązek przedłożenia dokumentów umożliwiających legalizację samowoli budowlanej, m.in. ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że opisana na wstępie decyzja Wójta Gminy G. z dnia 10 kwietnia 2014 r. została wydana w następstwie uchylenia przez organ odwoławczy, decyzją z dnia 2 września 2013 r., decyzji organu I instancji z dnia 8 kwietnia 2013 r. o ustaleniu warunków zabudowy dla ww. inwestycji. W odwołaniu od decyzji z dnia 10 kwietnia 2014 r. C. S. podniosła, że linie rozgraniczające teren inwestycji zostały ustalone "na dziko", bez rozgraniczenia, a nadto zarzuciła naruszenie przepisów prawa budowlanego.