Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 20 lutego 2014 r., sygn. III SA/Gd 698/13

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Hyla, Sędziowie Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.), Sędzia WSA Jolanta Sudoł, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Januszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2014 r. sprawy ze skargi "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 29 maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego z naruszeniem prawa oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 14 maja 2009r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na Spedycję "A" Spółkę z o.o. w K. karę pieniężną w kwocie 30 000 zł - ograniczoną na podstawie art. 92 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym z kwoty 34 750 zł.

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia 14 października 2009 r. utrzymał w/w decyzję w mocy w części oraz w części ją uchylił, nakładając karę pieniężną w innej wysokości .

Wyrokiem z dnia 19 marca 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 2203/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił wyżej opisane decyzje. W uzasadnieniu podano, że suma nałożonych kar wynikających z decyzji organu II instancji wynosiła 34 600 zł, nie zawierając ograniczenia wysokości nałożonej kary, wobec czego naruszała art. 92 ust. 2 pkt 2 u.t.d. oraz art. 139 k.p.a., zgodnie z którym organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się. Sąd uznał za zasadny zarzut skarżącej dotyczący braku rozpoznania jej wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków, co stanowiło naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku.

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2011r. sygn. akt II GSK 1183/10 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu NSA wskazał, że choć wyrok został zaskarżony w całości, to zarzuty kasacyjne odnosiły się wyłącznie do kwestii oceny, czy organ, nie rozpoznając wniosku dowodowego skarżącej, naruszył wskazane przepisy k.p.a. W skardze kasacyjnej nie kwestionowano natomiast naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego poprzez uznanie, że zaskarżona decyzja nie zawiera ograniczenia wysokości nałożonej kary pieniężnej, co stanowi naruszenie art. 92 ust. 2 pkt 2 u.t.d., a także art. 139 k.p.a. Stanowisko Sądu pierwszej instancji w tej kwestii wyrażone w uzasadnieniu wyroku pozostało wiążące. Dlatego uchylenie obu decyzji należało uznać za zasadne i, niezależnie od oceny przedstawionych zarzutów kasacyjnych, wyrok co do sposobu rozstrzygnięcia należało uznać za prawidłowy. Taka sytuacja procesowa powodowała konieczność oddalenia skargi kasacyjnej, mimo że zarzuty kasacyjne dotyczące wykładni art. 12 rozporządzenia nr 561/06 były uzasadnione. Przepis ten może stanowić podstawę do odstąpienia od norm czasu pracy, jednak pod pewnymi warunkami, które muszą być interpretowane ściśle. NSA podzielił stanowisko , że skoro w art. 12 rozporządzenia nr 561/2006 wyraźnie określono sposób dokumentowania odstępstw od czasu pracy kierowców, to posłużenie się przez organy innymi środkami dowodowymi na te okoliczności byłoby sprzeczne z obowiązującym prawem i naruszałoby dyspozycję art. 75 k.p.a. Skarga kasacyjna podlegała jednak oddaleniu, bowiem wyrok uchylający decyzje z pozostałych, niezaskarżonych skargą kasacyjną powodów, odpowiada prawu. Wadliwe części uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji zostają zastąpione powyższymi wywodami, a w ponownie prowadzonym postępowaniu organy są związane oceną prawną wyrażoną w niniejszym wyroku.