Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. II SA/Ol 910/13

Dnia 3 grudnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2013 roku sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Wojewody z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie sprzeciwu w sprawie budowy reklamy wolnostojącej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]", na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1 oraz art. 30 ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 ze zmianami), oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), Starosta "[...]" wniósł sprzeciw i nałożył obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę, do zgłoszenia przez inwestora - Spółka A, zamiaru budowy reklamy wolnostojącej, niepodświetlanej, na dz. nr "[...]", obręb "[...]", gmina "[...]".

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że inwestor planuje wykonać reklamę wolnostojącą, niepodświetlaną, o wymiarach: wysokość 4,10m, szerokość 4,50m oraz posadowioną na dwóch stopach o wymiarach 10x10cm i długości 2,20m, prostopadłych do kierunku reklamy. Reklama ma być nie połączona trwale z gruntem i być przytwierdzona do podłoża za pomocą linek i kotew.

W ocenie organu, objęty zgłoszeniem przedmiotowy nośnik reklamowy jest konstrukcją wolnostojącą, w pełni samodzielną, nie powiązaną technicznie z innym obiektem budowlanym. Jego realizacja w określonym miejscu posiada wszelkie cechy budowy w rozumieniu art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego. Projektowany obiekt należy więc zaliczyć do kategorii budowli, gdyż wśród cech, wyróżniających urządzenia reklamowe zaliczane do kategorii budowli (art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego) jest to, że są to urządzenia wolnostojące i trwale związane z gruntem. Powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, organ wskazał, że dla trwałego związania z gruntem nie ma znaczenia okoliczność posiadania przez obiekt fundamentów, czy zagłębienia w gruncie. Ponadto, o tym czy urządzenie reklamowe jest trwale związanie z gruntem czy też nie jest, nie decyduje sposób i metoda związania z gruntem, nie decyduje technologia wykonania fundamentu i możliwości techniczne przeniesienia nośnika reklamowego w inne miejsce, ale to czy wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego związania. Istotne również jest to, czy posadowienie jest na tyle trwałe, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nich konstrukcję.