Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 11 grudnia 2013 r., sygn. I SA/Bk 432/13

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Mieczysław Markowski, Sędziowie sędzia WSA Jacek Pruszyński (spr.), sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi E. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od maja do grudnia 2008 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w B. na rzecz skarżącej E. S. kwotę 3.423 zł (słownie: trzy tysiące czterysta dwadzieścia trzy złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z [...] lipca 2013 r.,

nr [...] utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z [...] kwietnia 2013 r., nr [...], w której określono Pani E. S. (w dalszej części uzasadnienia zwanej Skarżącą) zobowiązanie podatkowe

w podatku od towarów i usług za miesiące maj - grudzień 2008 r. w wysokości odmiennej od zadeklarowanej.

Organy obu instancji ustaliły, że Skarżąca nie zaewidencjonowała obrotu nieruchomościami. W okresie od maja 2008 r. do listopada 2010 r. Skarżąca wspólnie z małżonkiem zrealizowała 16 transakcji sprzedaży nieruchomości stanowiących ich współwłasność w częściach ułamkowych (po ½ każdy). Zdaniem organów, okoliczności zakupu i sprzedaży wskazują, że były one nabywane w celach wyłącznie zarobkowych, co rodziło skutek ich opodatkowania.

Organ II instancji na podstawie analizy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - dalej

w skrócie "u.p.t.u.", a także orzecznictwa sądów administracyjnych przyjął,

że decydujące znaczenie dla oceny, czy dany podmiot jest podatnikiem VAT, powinien mieć zamiar nabycia gruntów, które są następnie sprzedawane przez nabywcę. Jeśli z okoliczności sprawy wynika, że zamiarem nabycia było późniejsze odsprzedanie gruntów, to zasadniczo należałoby takiego sprzedawcę uznać