Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 8 sierpnia 2013 r., sygn. II SA/Rz 352/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Magdalena Józefczyk /spr./ Sędziowie WSA Joanna Zdrzałka WSA Paweł Zaborniak Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi J. Ł. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego -skargę oddala-

Uzasadnienie

II SA/Rz 352/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] stycznia 2013r. znak: [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w L. umorzył postępowanie administracyjne w sprawie rozbiórki domku rekreacyjnego o konstrukcji drewnianej przekrytego dachem dwuspadowym pokrytym blachą trapezową ocynkowaną i wymiarach zewnętrznych 3,69m x 5,94m posadowionego na fundamencie betonowym z podmurówką z cegły pełnej zwykłej wraz z dobudowanym tarasem o konstrukcji drewnianej i wymiarach 1,66m x 5,43m, stanowiącego własność J.Ł., usytuowanego na działce nr 296 w miejscowości P. (obr. ewid. P., będącej własnością Skarbu Państwa w użytkowaniu wieczystym przez "A" Spółka Akcyjna, Oddział [...] w S., zwaną dalej [...]

[...] (reprezentowana przez pełnomocnika J.F. - Dyrektora Oddziału [...] w S.) złożyła odwołanie od ww. decyzji, wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Wskazała, że zarzuca wydanie decyzji niezgodnie z przepisami prawa, bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy. Wątpliwości budzić może podstawa prawna skarżonej decyzji, a mianowicie umorzenie postępowania administracyjnego na podstawie art. 37 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 24 października 1974r. Prawo budowlane, który daje organom nadzoru uprawnienia do orzekania w sprawach nakazu rozbiórki obiektów budowlanych. Podniosła, że postępowanie dotyczące daty budowy przedmiotu postępowania zostało przeprowadzone w sposób pobieżny, gdyż oparto się na oświadczeniu J.Ł. - działającego przez pełnomocnika bez przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, a tym samym Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w L. pozbawił możliwości wypowiedzenia się w tej materii pozostałym stronom postępowania, co może stanowić naruszenia art. 10 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. J.Ł. jak i poprzedni właściciele przedmiotowego obiektu nigdy nie posiadali prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i z osobami tymi nigdy nie była zawarta umowa dzierżawy części działki nr 296, na której usytuowany jest przedmiotowy obiekt. Nie zgodziła się ze stanowiskiem organu I instancji, że przepisy aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wcześniejszych planów nie wprowadzają ewidentnego zakazu budowy obiektu rekreacyjnego. Stosując art. 37 ust. 1 pkt. 1 Prawa budowlanego z 1974r. w związku z art. 103 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994r. organy nadzoru budowlanego powinny ustalić przeznaczenie terenu, na którym położony jest obiekt budowlany będący przedmiotem postępowania - według przepisów o planowaniu przestrzennym, w tym przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązujących w dacie rozstrzygania sprawy przez te organy. Skoro część działki nr 296, na której usytuowany jest przedmiotowy obiekt stanowi obszar ulicy lokalnej i jest główną drogą dojazdową do wyspy - według aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonego Uchwałą Rady Gminy S. Nr [...] z dnia [...] października 2002r., to należałoby jednoznacznie stwierdzić, iż teren ten nie może być przeznaczony pod zabudowę. Podniosła, że powyższe uchybienia stanowić mogą naruszenie art. 107 § 1 k.p.a. Organ nadzoru budowlanego nie wykazał w sposób wyczerpujący czy prowadzone postępowanie administracyjne na tym etapie faktycznie stało się bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu zgodnie z art. 105 k.p.a.