Wyrok WSA w Opolu z dnia 25 marca 2013 r., sygn. II SA/Op 75/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik - spr. Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 marca 2013 r. sprawy ze skargi Wojewody Opolskiego na uchwałę Rady Miasta Kędzierzyna - Koźla z dnia 25 października 2012 r., Nr XXVIII/346/12 w przedmiocie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy 1) stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej §1 pkt 5, 2) umarza postępowanie w pozostałej części, 3) określa, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w części, w której w punkcie 1 stwierdzono jej nieważność.

Uzasadnienie

Przedmiot postępowania sądowego stanowi skarga Wojewody Opolskiego na uchwałę Rady Miasta Kędzierzyna-Koźla z dnia 25 października 2012 r., Nr XXVIII/346/12, zmieniającą uchwałę w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład zasobu mieszkaniowego Gminy Kędzierzyn-Koźle.

Rada Miasta Kędzierzyna-Koźla w dniu 25 października 2012 r., działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 21 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r., nr 31, poz. 266 ze zm.) podjęła uchwałę Nr XXVIII/346/12 zmieniająca uchwałę w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład zasobu mieszkaniowego Gminy Kędzierzyn-Koźle.

Skargę na powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu wywiódł Wojewoda Opolski. W złożonej skardze wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miasta Kędzierzyna-Koźla z dnia 25 października 2012 r., Nr XXVIII/346/12, zmieniającej uchwałę w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład zasobu mieszkaniowego Gminy Kędzierzyn-Koźle w części dotyczącej: § 1 pkt 2 w zakresie w jakim ustala nowe brzmienie § 5 ust. 1 pkt 2; § 1 pkt 2 w zakresie w jakim ustala nowe brzmienie § 5 ust. 2 oraz § 1 pkt 5 w zakresie w jakim dodaje § 9 ust. 2. W wywiedzionej skardze Wojewoda powołując się na przepis art. 93 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. nr 142, poz. 1592 ze zm.) dowodził, że dokonana § 1 pkt 2 kwestionowanej uchwały zmiana § 5 ust. 1 pkt 2, zgodnie z którą lokal może być wynajęty na czas nieoznaczony wnioskodawcy będącemu dotychczasowym najemcą lokalu służbowego osiągającemu dochód nie przekraczający dwukrotności dochodu określonego w pkt 1 i pozostającemu w stosunku pracy z gminną jednostką organizacyjną, jeżeli stosunek ten wygasł w związku z przejściem wnioskodawcy na rentę lub emeryturę, a wnioskodawca i jego małżonek nie posiadają tytułu prawnego do innego lokalu lub mieszkania niewchodzącego w skład mieszkaniowego zasobu Gminy - jest niejasna i niezrozumiała oraz wewnętrznie sprzeczna w zakresie w jakim odnosi się do wnioskodawcy będącego jednocześnie najemcą pozostającym w stosunku pracy z gminną jednostką organizacyjną, jeżeli stosunek pracy wygasł w związku z przejściem wnioskodawcy na rentę lub emeryturę. Wskazując na wyroki sądów administracyjnych oraz przepis art. 4 ust. 1 i ust. 2 ustawy lokalowej stwierdził, że przepisy uchwał muszą zawierać jasne i wyczerpujące sformułowania, które uniemożliwiają stosowanie niedopuszczalnego, sprzecznego z prawem luzu interpretacyjnego, a także iż ustawodawca w sposób jednoznaczny określił krąg osób, którym przysługuje prawo ubiegania się o najem lokalu z mieszkaniowego zasobu gminy. Ustawodawca jednocześnie nie przyznał organowi stanowiącemu gminy kompetencji do modyfikowania już ustawowo określonego kręgu osób uprawnionych i stąd też ww. przepis narusza zakres delegacji ustawowej. Zdaniem skarżącego, podobne zastrzeżenia należy odnieść do zapisu, że tytuł prawny do innego lokalu mieszkaniowego nie może przysługiwać małżonkowi, w przypadku osób pozostających w związku małżeńskim. Posiadanie tytułu prawnego do lokalu nie przesądza o tym, że po stronie członka wspólnoty samorządowej nie istnieje przesłanka niezaspokojonej potrzeby mieszkaniowej, o której mowa w art. 4 ust. 2 ustawy lokalowej. Paragrafowi 1 pkt 2 zaskarżonej uchwały w zakresie w jakim ustala nowe brzmienie § 5 ust. 2 uchwały w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Kędzierzyn-Koźle zarzucił skarżący, że przepis ten pozbawił organ wykonawczy oraz potencjalnych najemców lokalu mieszkalnego swobody wyboru co do możliwości skorzystania ze swojego uprawnienia do zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego lub lokalu socjalnego. Artykuł 23 ust. 2 ustawy lokalowej przewiduje, ze umowa najmu lokalu socjalnego może być zawarta z osobą, która nie ma tytułu prawnego do lokalu i której dochody gospodarstwa domowego nie przekraczają wysokości określonej w uchwale rady gminy podjętej na podstawie art. 21 ust. 3 pkt 1. Z powyższego przepisu nie wynika obowiązek zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, a tylko uprawnienie do zawarcia takiej umowy i stąd też zawężenie organowi wykonawczemu gminy, jak i potencjalnym najemcom lokalu mieszkalnego swobody wyboru należy uznać za przekroczenie delegacji ustawowej istotnie naruszającej prawo. Co do § 1 pkt 5 w zakresie w jakim dodano w § 9 ust. 2 organ wskazał, że art. 23 ust. 3 zdanie pierwsze ustawy lokalowej zawiera przepis kompetencyjny, który upoważnia gminę do przedłużania umowy najmu lokalu socjalnego na następny okres, jeżeli najemca nadal znajduje się w sytuacji uzasadniającej zawarcie takiej umowy. Organem uprawnionym do zawierania i przedłużania umów najmu w imieniu gminy jest organ wykonawczy gminy. Ustalenie zatem przez radę Miasta dodatkowych wymagań jakie musi spełnić najemca lokalu socjalnego, aby można było przedłużyć z nim umowę najmu lokalu socjalnego nie znajduje umocowania ustawowego i musi zostać uznane za istotne naruszenie prawa.