Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 listopada 2012 r., sygn. II SA/Wr 573/12

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Alicja Palus - sprawozdawca Sędzia WSA Anna Siedlecka Protokolant Edyta Forysiak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 listopada 2012 r. sprawy ze skargi H. sp. z o.o. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie "obiektu użyteczności publicznej z zamontowanym Wi-Fi z funkcją reklamową (nośnik reklamowy)" oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Prezydent W. powołując się na przepis art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) oraz przepis art. 104 kodeksu postępowania administracyjnego odmówił H. Spółce z o.o. z siedzibą w W. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie "obiektu użyteczności publicznej z zamontowanymi Wi-Fi z funkcją reklamową (nośnik reklamowy)", zlokalizowanej we W. przy ul. G.[...] , na działkach gruntu [...] oraz[...], AM-[...], obręb G.

Z uzasadnienia decyzji wynika, że przesłanką negatywnego dla wnioskodawcy rozstrzygnięcia była niezgodność planowanej inwestycji z wynikami analizy urbanistycznej.

Motywując stanowisko przyjęte w sprawie Prezydent W. wyjaśnił m.in., że w dniu 19 września 2011 r. Spółka wystąpiła z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie nośnika reklamowego z ekranem LED o powierzchni reklamowej ok. 58 m2 i Wi-Fi. Dalej wskazano, że w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu wyznaczono wokół terenu inwestycji obszar analizowany. Na ww. obszarze przeprowadzono analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1 - 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co zostało odzwierciedlone z załącznikach nr 2 i nr 3 do decyzji. Organ pierwszej instancji dokonał zarówno analizy reklam w zakresie: linii zabudowy, wymiarów tablicy oraz wysokości konstrukcji reklamy; jak i zabudowy w zakresie: funkcji, linii zabudowy, szerokości elewacji frontowej, gzymsu, bądź attyki i wysokości głównej kalenicy (maksymalna wysokość budynku). Analiza prowadzona w tym zakresie pozwoliła na zbadanie wszelkich predyspozycji terenu dotyczących możliwości dopuszczenia planowanej zabudowy. Dalej organ pierwszej instancji wyjaśnił, że w przypadku inwestycji polegającej na montażu nośnika reklamy wielkogabarytowej, biorąc pod uwagę wymagania ładu przestrzennego, istotne byłoby przeprowadzenie analizy urbanistycznej w zakresie kontynuacji funkcji oraz parametrów obiektów podobnych do wnioskowanego. Pozostałe (określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) parametry, takie jak: wielkość wskaźnika powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki, szerokości elewacji frontowej, wysokości górnej kalenicy dachu, kąta nachylenia i układu połaci dachowych, nie mają wpływu na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy - tj. nośnika reklamowego. W ocenie organu pierwszej instancji analiza stanu faktycznego wskazuje, iż na analizowanym obszarze zlokalizowane są nośniki reklamowe posadowione nawet w odległości około 4,5 metrów od granicy działki drogowej. Przy tym są to nośniki o zróżnicowanej wysokości, nie posiadające jednakże świetlnego ekranu LED, a jedynie tablice reklamowe. W świetle przeprowadzonej analizy organ pierwszej instancji stwierdził, że możliwe byłoby wyznaczenie linii zabudowy oraz wysokości konstrukcji reklamy zgodnie z wnioskiem inwestora. Takiej samej konkluzji nie wyprowadzono w zakresie wnioskowanej powierzchni reklamowej (wysokości i szerokości tablicy reklamowej). W tym kontekście wyjaśniono, że - zgodnie z wnioskiem inwestora - powierzchnia nośnika reklamowego wynosiłaby około 58 m2, przy szerokości tablicy reklamowej 9,6 metrów i jej wysokości 6 metrów. W obszarze analizowanym maksymalna powierzchnią reklamy wynosi 18 m2, przy wysokości tablicy 3 metrów i szerokości tablicy 6 metrów. Organ orzekający stwierdził, że parametry wnioskowane przez inwestora znacznie przekraczają wielkości występujące w obszarze analizowanym. Zaznaczył przy tym, że specyfika inwestycji, która nie jest obiektem kubaturowym, nie pozwala na analogiczne odwołanie się do parametrów budynków. W związku z powyższym nawiązywanie szerokości nośnika do szerokości elewacji frontowej nie ma uzasadnienia, gdyż wprowadzenie w teren nośnika o szerokości od 9 do 183 metrów byłoby czymś całkowicie odmiennym od stanu faktycznego zagospodarowania terenu sąsiedniego. Mogłoby prowadzić do zaburzenia istniejącego ładu przestrzennego poprzez wprowadzanie obiektów o wymiarach wielokrotnie wyższych. Organ lokalizacyjny wskazał przy tym, że inwestor został poinformowany o stwierdzonych rozbieżnościach pomiędzy wynikami analizy, a parametrami planowanej inwestycji oraz o możliwości skorygowania wniosku. Inwestor jednak stwierdził, iż jego zdaniem nie zachodzą ww. rozbieżności, w szczególności wskazał, że w terenie nie ma nośnika podobnego typu, a tym samym nie ma konieczności dostosowania parametrów inwestycji do nowej zabudowy, skoro nie odbiegają od parametrów pozostałej zabudowy.