Wyrok WSA w Lublinie z dnia 10 października 2012 r., sygn. I SA/Lu 490/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Szarewicz-Iwaniuk (sprawozdawca), Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz,, WSA Małgorzata Fita, Protokolant Asystent sędziego Monika Bartmińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 10 października 2012 r. sprawy ze skargi H. Z. i K. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za lata 2008 - 2011 - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, po rozpatrzeniu odwołania H. i K. Z. od decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta z dnia [...] grudnia 2011r. znak [...]

w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości

za nieruchomość położoną w Z., przy ul. K. za lata 2008-2011 - utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynika, że organ I instancji ustalił H. i K. małż. Z., prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej FTU "A", wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za poszczególne lata 2008-2011. Organ ustalił, że nieruchomość położona przy ul. K. w Z. oznaczona w ewidencji gruntów nr 135/7 o pow. 2632 m2, jest zabudowana budynkiem o pow. 186,68m2. Nieruchomość ta kupiona została przez podatników aktem notarialnym Rep. A. Nr [...] z dnia [...] września 1996r. Od daty zakupu podatnicy nie składali do organu podatkowego informacji w sprawie podatku od nieruchomości. Dopiero w dniu 24 listopada 2011r. do organu podatkowego wpłynęła przedmiotowa informacja, w której podatnicy zgłosili posiadane grunty i budynek, nie jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, lecz jako grunty i budynki "pozostałe". Organ I instancji powołał treść art 1 a ust 1 pkt 3 ustawy o podatkach i oplątach lokalnych wyjaśniając, że dla uznania gruntu i budynku lub budowli za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej wystarczy fakt posiadania ich przez przedsiębiorcę, a przedmioty opodatkowania tracą charakter owego związania tylko wówczas, gdy nie mogą być do tej działalności wykorzystywane. W takiej sytuacji organ I instancji nie uwzględnił zapisu zawartego w informacji podatników. Wskazał, że przedmiotowa nieruchomość sklasyfikowana jest w ewidencji gruntów i budynków jako grunt Bi - inne tereny zabudowane, jej właściciele są przedsiębiorcami i nabyli przedmiotową nieruchomość na cele prowadzonej działalności gospodarczej, a to uzasadniało zastosowanie stawki jak dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.