Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. II SA/Wr 262/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Siedlecka (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędzia NSA Julia Szczygielska Protokolant Agata Szlachetka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Gminy Stara Kamienica z dnia 30 czerwca 2011 r. nr X/71/11 w przedmiocie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Stara Kamienica dla obrębu Barcinek oraz Rybnica stwierdza nieważność § 7 pkt 1, pkt 2 i pkt 3 zaskarżonej uchwały.

Uzasadnienie

Uchwałą z dnia 30 czerwca 2011 r. nr X/71/11 Rady Gminy Stara Kamienica działając na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) oraz art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2002r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) uchwaliła zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Stara Kamienica dla obrębu Barcinek oraz Rybnica.

Na opisaną uchwałę Wojewoda Dolnośląski wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Powołując się w petitum skargi na przepis art. 93 ust. 1 wskazanej wcześniej ustawy o samorządzie gminnym Wojewoda zwrócił się o stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu w zakresie § 7 pkt 1, pkt 2 i pkt 3 z powodu istotnego naruszenia art. 15 ust. 1, ust. 2 pkt 8 i ust. 3 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 93 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) w zw. z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Uzasadniając przedstawione żądanie skargi organ nadzoru wskazał, że w § 7 uchwały Rada postanowiła, iż określa się następujące zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem: 1) dopuszcza się podziały nieruchomości; 2) minimalne powierzchnie działki, z uwzględnieniem pkt 3: a) dla terenu 1.MN - 800m², b) dla terenu 1.U-4500m², c) dla terenów 1.RM, 2.RM, 3.RM - 5000m²; 3) powierzchnię oraz geometrię działek wydzielanych pod lokalizację urządzeń infrastruktury technicznej i komunikacji należy ustalać w dostosowaniu do parametrów technicznych tych urządzeń oraz potrzeb ich obsługi; 4) w granicach obszaru objętego ustaleniami planu miejscowego nie wskazuje się terenów wymagających przeprowadzenia scalenia i podziału nieruchomości, z uwagi na brak potrzeb w tym zakresie. W ocenie organu nadzoru przedstawiona regulacja § 7 pkt 1, pkt 2 i pkt 3 stanowi zasady podziału geodezyjnego nieruchomości objętych ustaleniami planu, a nie jak wskazała Rada w tytule tego paragrafu, zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości. Organ nadzoru wskazał, że tereny oznaczone symbolami 1.MN, 1.U, 2.RM i 2.ZL stanowią jedną działkę o numerze ewidencyjnym 119/5. W ocenie organu nadzoru skoro tereny oznaczone symbolem 1.MN i 1.U zostały usytuowane na jednej działce, brak było podstaw do określania zasad i warunków scalania i podziału dla tych terenów. Organ nadzoru w dalszej argumentacji wyjaśnił, że o ile ustawodawca zobowiązał organy gminy realizujące procedurę planistyczną do określenia w planie miejscowym zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości, o tyle nie przyznał tym organom kompetencji do stanowienia zasad podziału nieruchomości, czy też zawierania w treści planu innych regulacji w zakresie podziału nieruchomości. Autor skargi podkreślił, że zarówno postępowanie podziałowe jak i scaleniowo - podziałowe stanowią przedmiot uregulowań ustawy o gospodarce nieruchomościami. W dziale III rozdziale 1 tej ustawy mowa jest o podziałach nieruchomości, a w rozdziale 2 o scalaniu i podziale nieruchomości. Zwrócono także uwagę na znaczne różnice występujące pomiędzy tymi postępowaniami. Ustawodawca wprost wskazuje na konieczność uwzględnienia warunków wprowadzonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wyłącznie w przypadku scalania i podziału nieruchomości. W art. 102 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami stwierdza się, że gmina może dokonać scalenia i podziału nieruchomości, o którym mowa w art. 101 ust. 1 tej ustawy. Szczegółowe warunki scalenia i podziału nieruchomości określa plan miejscowy, co wiąże się ściśle ze wskazanymi wyżej przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, upoważniającymi organy gminy do zamieszczania tego typu regulacji w planie miejscowym. W przypadku postępowania podziałowego w art. 93 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami ustawodawca stwierdza natomiast, że podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego. W razie braku tego planu stosuje się przepisy art. 94. Zgodność z ustaleniami planu, o których mowa w tym przepisie nie oznacza uprawnienia do zamieszczania w planie warunków podziału - te ustalenia mogą dotyczyć wyłącznie przeznaczenia terenu i możliwości jego zagospodarowania, o czym rozstrzyga sam ustawodawca, stwierdzając w art. 93 ust. 2, że zgodność z ustaleniami planu w myśl ust. 1 dotyczy zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu. Zdaniem organu nadzoru organy gminy w ramach posiadanego władztwa planistycznego nie dysponują uprawnieniem do określania dodatkowych, szczegółowych zasad, jakim miałby podlegać ewentualny podział nieruchomości. Dlatego też Rada nie była władna do stanowienia w zakresie dopuszczalności podziałów geodezyjnych nieruchomości objętych ustaleniami planu (§ 7 pkt 1), a także nie posiadała kompetencji do stanowienia w zakresie określenia sposobu ustalania powierzchni oraz geometrii działek wydzielanych pod lokalizację urządzeń infrastruktury technicznej i komunikacji (§ 7 pkt 3).