Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. II SA/Rz 379/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Krystyna Józefczyk /spr./ Sędziowie WSA Magdalena Józefczyk NSA Maria Piórkowska Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi Rady Miasta [...] na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, 2. stwierdza, że zaskarżona rozstrzygnięcie nadzorcze nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku;

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi Rady Miasta [...] jest rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] marca 2011 r. Nr [...] stwierdzające nieważność uchwały Nr [...] Rady M. [...] z dnia [...] lutego 2011 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Nr [...] w rejonie "[...]" w R. - część A.

W jego podstawie prawnej Wojewoda [...] powołał art. 85, art. 86 i art. 91 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.), art. 1, art. 2 i art. 15 w związku z art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) - określanej dalej jako pzp, oraz przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587).

W uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia organ stwierdził, że przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gmina musi kierować się zasadami i trybem uchwalania planu, których naruszenie powoduje jego nieważność stosownie do treści art. 28 ustawy. Takiego naruszenia organ dopatrzył się w przedmiotowej sprawie.

Analizując regulacje przedmiotowego planu, organ nadzoru stwierdził naruszenie zasad jego sporządzania. Przede wszystkim nieprawidłowo są ustalone w granicach wydzielonych liniami rozgraniczającymi tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania i przeznaczenia pod różne funkcje, bez ustalonych ich wzajemnych relacji. W związku z powyższym każda z wymienionych funkcji może stanowić wiodącą, a nawet jedyną - determinującą całkowity sposób zagospodarowania terenu.