Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 maja 2012 r., sygn. VII SA/Wa 2796/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak - Pęczkowska, Sędzia WSA Joanna Gierak - Podsiadły (spr.), Protokolant st. ref. Karolina Kaca, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2012r. sprawy ze skargi H.K. i L.K. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2011 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki skargę oddala.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez H.K. i L.K. jest decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] października 2011 r. Nr [...] wydana po rozpatrzeniu odwołania G.Z. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z [...] lipca 2011 r. Nr [...] .

Wymienioną decyzją z [...] lipca 2011 r. organ nadzoru budowlanego stopnia powiatowego, w oparciu o art. 48 ust. 1 i 4 i art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 243 z 2010 r., poz. 1623 ze zm., dalej: Prawo budowlane) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej k.p.a.), nakazał G.Z. rozbiórkę wytwórni elementów betonowych usytuowanej na działce nr ew. [...] położonej przy ul. [...] w [...] gm. [...] , zrealizowanej bez wymaganego pozwolenia na budowę. W sentencji decyzji organ I instancji zaznaczył, że inwestorem w sprawie jest G.Z. . W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał natomiast, że postępowanie wszczęto w 1999 r. i dotyczyło trzech tuneli ogrodowych z folii i placu betonowego. Z uwagi na różną klasyfikację i różne terminy budowy ww. obiektów, postanowiono o rozdzieleniu przedmiotowego postępowania na dwa. W wyniku później podjętych działań kontrolnych na działce o nr jw., wszczęto kolejne postępowania administracyjne związane z jej zabudową i dotyczyły one: betoniarki BMK-500C na czterech stalowych słupach opartych na dwóch stalowych płytach o wymiarach 3,92 m x 1,00 m leżących na gruncie i zbiornika na materiały sypkie o pojemności 20 ton usytuowanego na dwóch płytach stalowych o wymiarach 3,00 m x 0,72 m leżących na gruncie. Następnie organ podał, że w trakcie ponownej kontroli przeprowadzonej w dniu 10 września 2010 r. stwierdzono, że na przedmiotowej działce powstał kolejny plac betonowy o powierzchni 400 m² wykonany samowolnie (albowiem dokonane zgłoszenie dotyczyło 500 m², a wykonano 900 m²). Wskazał dalej, że wszystkie wyżej wymienione (jak wskazał dalej organ), postępowania dotyczą w istocie tej samej inwestycji, jednego obiektu budowlanego, tj. wytwórni elementów betonowych. W skład tego obiektu wchodzą zarówno samowolnie wybudowane tunele foliowe stanowiące magazyny na wytworzone elementy betonowe, jak również wybudowane betonowe place składowe oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Ww. obiekty, wraz z instalacjami i urządzeniami stanowią całość techniczno-użytkową i winny być przedmiotem wyłącznie jednego postępowania dotyczącego całej wytwórni elementów betonowych. Prowadzenie kilku postępowań w stosunku do poszczególnych elementów ww. obiektu budowlanego mogłoby wyłącznie skomplikować sprawę i utrudnić wydanie zgodnego z prawem rozstrzygnięcia. Organ wskazał przy tym, że inwestor nie legitymował się ostateczną decyzją o pozwoleniu na budowę ww. wytwórni elementów betonowych, wobec czego uzasadnione jest stwierdzenie, że obiekt ten powstał w warunkach samowoli budowlanej. Jednocześnie organ zaznaczył, że jedynym legalnie zrealizowanym elementem tej inwestycji jest wybudowany na podstawie zgłoszenia utwardzony plac o powierzchni 500 m2. I dalej podał, że w celu umożliwienia legalizacji stwierdzonej samowoli budowlanej, postanowieniem z 14 grudnia 2010 r. na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego zobowiązał inwestora do przedłożenia w terminie 5 miesięcy dokumentów, o których mowa w art. 48 ust. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy. Wobec niewykonania obowiązków przez inwestora, stosownie do art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, należało orzec o rozbiórce.