Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. I SA/Wr 277/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Ciołek- sprawozdawca, Sędziowie Sędzia WSA Ludmiła Jajkiewicz, Sędzia WSA Marek Olejnik, Protokolant Barbara Głowaczewska, po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2012 r. w Wydziale I na rozprawie sprawy ze skargi "A" sp. z o. o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wa. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie straty w podatku dochodowego od osób prawych za 2003 r.: I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. orzeka, że akt wymieniony w pkt I nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we Wa. na rzecz "A" sp. z o. o. z siedzibą w W. kwotę 757,00 (słownie: siedemset pięćdziesiąt siedem ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy j/n.

Przedmiotem skargi "A" sp. z o.o. z/s w W. (dalej: spółka, skarżąca, strona postępowania) jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia [...] r. nr [...] określającą stratę w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. w wysokości 2.505,25 zł.

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. (dalej: organ I instancji) stwierdził, że w zeznaniu ostatecznym CIT-8 za 2003 r. spółka zawyżyła stratę podatkową o kwotę 84.996,00 zł. poprzez zawyżenie kosztów uzyskania przychodów o ww. kwotę stanowiącą opłaty z tytułu zawartej z "B" Sp. z o.o. umowy poddzierżawy pomieszczeń biurowych i placu parkingowego położonego we W. przy ul. [...] . Od powyższej decyzji spółka złożyła odwołanie, w którym zarzuciła naruszenie art. 122, art. 124 i art. 187 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: O.p.). Zarzucała strona, że organ podatkowy I instancji nie podjął wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz nie wyjaśnił zasadności przesłanek, którymi się kierował przy załatwieniu sprawy. Zdaniem strony organ podatkowy rażąco mija się z prawdą przyjmując, że pomieszczenia biurowe znajdowały się w baraku biurowym o niskim standardzie oraz, że plac parkingowy w większości nie był utwardzony. Wskazała strona, że do wyceny "rynkowej" wartości czynszu, organ podatkowy przyjął stawkę zastosowaną dla powierzchni sklepowo-magazynowej o niskim standardzie, nie ustalając przy tym, jaka jest proporcja powierzchni magazynowej do sklepowej, czy cała powierzchnia była ogrzewana, jaka część powierzchni wynajmowanej była objęta stawką 18,69 zł, czy wynajęta powierzchnia była wyposażona w urządzenia, czy najemca był dodatkowo obciążany za media oraz czy był dostęp do sieci informatycznej. Ponadto zarzuciła strona, że zastosowany przez organ podatkowy klucz podziału powierzchni, pomiędzy spółkę i "B" Sp. z o.o. w oparciu o liczbę zatrudnionych osób w obu spółkach do całkowitej powierzchni pomieszczeń biurowych oparty jest na fundamentalnie sprzecznych z rzeczywistością przesłankach. Podniosła strona, że przy ul. [...] prowadziła działalność gospodarczą i z dzierżawionych pomieszczeń biurowych korzystali pracownicy administracyjni i pracownicy zatrudnieni na stanowiskach robotniczych oraz klienci firmy, a z szatni korzystali zatrudnieni w spółce kierowcy. Stanowisko spółki potwierdza wysokość obrotów i ilość dokumentów generowanych przez obie spółki. Podkreśliła strona, że wielkość czynszu związana była również z bezpośrednim dostępem z pomieszczeń biurowych do dużego placu parkingowego, na którym prowadzona była działalność gospodarcza. Dalej argumentowała strona, że plac parkingowy był wybetonowany i wykorzystywany był do hurtowej sprzedaży paliw. Działalność taka jest uciążliwa w eksploatowaniu nieruchomości, a koszty związane z utrzymaniem placu ponosiła firma "B". Powyższe przesądza o nieporównywalności spornej dzierżawy z wynajmem powierzchni wykorzystywanej jako plac parkingowy.