Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 lutego 2012 r., sygn. IV SA/Wa 1810/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Linkowski, Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska, Sędzia WSA Marian Wolanin (spr.), Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2012 r. sprawy ze skargi A. C. na postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy. - oddala skargę -

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2011 r. Nr [...] Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, po rozpatrzeniu zażalenia A. C., utrzymał w mocy postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O. z dnia [...] lipca 2010 r. którym nie uzgodniono projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce oznaczonej numerem [...]m położonej w obrębie K. gmina M.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia stwierdzono, że Wójt Gminy M. zwrócił się do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O. o uzgodnienie projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce oznaczonej numerem [...] położonej w obrębie K. gmina M. Organ ten nie uzgodnił jednak powołanego projektu decyzji, ponieważ przedmiotowa nieruchomość położona jest na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu Otuliny [...], dla którego obowiązujący reżim prawny określa rozporządzenie Nr [...] Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2008 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu Otuliny [...] (Dz. Urz. Woj. [...]). Ponadto przedmiotowa nieruchomość położona jest na obszarze specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 "[...]" (kod obszaru: [...]), utworzonym rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 (Dz. U. Nr 229, poz. 2313). Planowana inwestycja ma zostać zlokalizowana w odległości mniejszej niż 100 m od linii brzegowej jeziora K., co jest sprzeczne z §4 ust. 1 pkt 8 powołanego rozporządzenia Wojewody [...], zgodnie z którym na obszarze chronionym obowiązuje zakaz lokalizowania obiektów budowlanych w pasie 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. Przepisy derogacyjne ustanowione w stosunku do omawianego zakazu, określone w §4 ust. 5 powołanego rozporządzenia nie mogą mieć zastosowania w sprawie uzgadnianej decyzji. Powołany zakaz nie dotyczy bowiem: 1. obszarów zwartej zabudowy miast i wsi, w granicach określonych w studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin (lub w równorzędnych dokumentach planistycznych) oraz uzupełnień zabudowy mieszkaniowej i usługowej pod warunkiem wyznaczenia nieprzekraczalnej linii zabudowy od brzegów zgodnie z linią występującą na działkach przyległych; 2. siedlisk rolniczych - w zakresie uzupełnienia istniejącej zabudowy o obiekty niezbędne do prowadzenia gospodarstwa rolnego, pod warunkiem nie przekraczania dotychczasowej linii zabudowy od brzegu; a także 3. wyznaczanych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego terenów dostępu do wód publicznych - w zakresie niezbędnym do pełnienia funkcji plaż, kąpielisk i przystani, po uzgodnieniu z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska w O. Wyłączenia stosowania zakazów, określone w pkt. 2 i 3 nie mają zastosowania w rozpatrywanej sprawie bowiem planowana inwestycja nie jest siedliskiem rolniczym, jak również nie jest terenem przeznaczonym do pełnienia funkcji plaż, kąpielisk lub przystani. W ocenie organu pierwszej instancji brak jest także podstaw do zastosowania odstępstwa określonego w pkt 1, ponieważ w sprawie nie zaistniały przesłanki w tym punkcie określone. Działka, której dotyczy uzgadniany projekt decyzji położona jest bowiem poza obszarem zwartej zabudowy, dlatego bezzasadnym jest rozstrzyganie, czy nieprzekraczalna linia zabudowy od strony jeziora K. została wyznaczona właściwie. Rozpatrując zażalenie organ drugiej instancji wskazał m.in., że z pierwszej części przepisu §4 ust. 5 pkt 1 przewidującego odstępstwo od zakazu zabudowy vi pasie 100 m od rzek jezior i innych zbiorników wodnych wynika, że zakaz ten nie dotyczy: obszarów zwartej zabudowy miast i wsi, w granicach określonych w studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin (lub w równorzędnych dokumentach planistycznych). Jak wynika z treści uchwały Nr [...][...] Rady Gminy w M. z dnia [...] marca 2000 r. w sprawie uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy M., jej postanowienia odnoszące się do zagospodarowania wsi K. nie przewidują zwartej zabudowy na tym terenie. W pkt 2.1 pod nazwą "Kierunki polityki przestrzennej w poszczególnych strefach" wskazano, że miejscowość K. położona jest w obszarze ochronnym 1c, w którym nowe obiekty mogą powstawać wyłącznie w ramach uzupełnień wsi K. i P. "w granicach wyznaczonych w planie miejscowym". Z tego zapisu jednoznacznie wynika, że granice zabudowy zostaną dopiero wyznaczone w planie miejscowym. Ponadto z przytoczonego zapisu Studium nie wynika, że teren przeznaczony pod planowaną w projekcie decyzji inwestycję jest obszarem zwartej zabudowy. Ponadto, na stronie 18 Studium w części "Obszary do objęcia ochroną i obszary wymagające ochrony" wskazano: "tereny przyległe do jezior chronić przed zabudową". Przedmiotowa działka jest zatem położona poza terenem zwartej zabudowy. Postanowieniem odnoszącym się do zabudowy wsi K. jest także postanowienie zawarte na stronie 8 Studium, zgodnie z którym możliwości rozwojowe tej miejscowości powinny być określane w planie i miejscowym. Jest to kolejny zapis potwierdzający, że w Studium nie ustalono zasad zabudowy wsi K. Uzasadnienie postanowienia organu pierwszej instancji, co prawda zawiera prawidłowe wskazanie podstaw prawnych oraz powołuje się na Studium, jednak nie wskazuje bezpośrednio konkretnych zapisów przywoływanego dokumentu rozstrzygających w sprawie. Jak wynika z mapy sytuacyjno - wysokościowej stanowiącej załącznik nr 3 do projektu decyzji o warunkach zabudowy, w granicach obszaru analizowanego obejmującego siedem działek ewidencyjnych jedynie działka [...] przylegająca do działki, której dotyczy projekt decyzji, jest zabudowana. Kolejna działka przylegająca do działki przeznaczonej do zabudowy jest niezabudowana. Nie zachodzi zatem przesłanka do zastosowania odstępstwa od zakazu zabudowy wskazana w drugiej części §4 ust. 5 pkt 1 stanowiąca o uzupełnieniach zabudowy mieszkaniowej i usługowej pod warunkiem wyznaczenia nieprzekraczalnej linii zabudowy od brzegów zgodnie z linią występującą na działkach przyległych. Działka przyległa to działka bezpośrednio granicząca, a nie działka znajdująca się w sąsiedztwie. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w art. 61 ust. 1 pkt 1 posługuje się pojęciem "działka sąsiednia," jednak właśnie celowo prawodawca posłużył się w powoływanym rozporządzeniu innym terminem i nie jest możliwe naprzemienne stosowanie owych pojęć. Działka przyległa musi graniczyć bezpośrednio z terenem inwestycyjnym. Przynajmniej dwie przyległe działki muszą być zabudowane, aby istniała możliwość uzupełnienia zabudowy, ponieważ przepis posługuje się stwierdzeniem "na działkach przyległych", co oznacza, że nie jest wystarczające, aby była zabudowana jedynie jedna przyległa działka. Przynajmniej dwie z nich muszą być zainwestowane poprzez zabudowę, aby istniała możliwość uzupełnienia. W innym wypadku miałaby miejsce kontynuacja zabudowy, co pozostawałoby w sprzeczności z przywołaną normą.