Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. I SA/Wr 1466/11

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Betta, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Borońska,, Sędzia WSA Ewa Kamieniecka - sprawozdawca, Protokolant Katarzyna Wilczek, po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2011 r. w Wydziale I na rozprawie sprawy ze skargi A. z siedzibą we W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 25 lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2005 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we W.

z dnia 25 lipca 2011 r. nr [...], uchylająca w całości decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia 31 sierpnia 2009 r. nr [...]i określająca A. z siedzibą we W. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2005 r. w wysokości 12.006.030,00 zł.

Organ pierwszej instancji m. in. wyłączył z kosztów uzyskania przychodów Spółki kwotę 1.023.411,87 zł, stanowiącą wartość prowizji za zafakturowane, ale nie zrealizowane w rzeczywistości usługi pozyskania leasingobiorców, wypłaconych następującym pośrednikom: B. T.M. ze S., C. D.D. z S., M.C. D. z B., E. D. J. z B., F. M.K. z S. oraz G. T.M. z K.

W odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji Spółka zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 15 ust. 1 ustawy

z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), dalej u.p.d.o.p., przez przyjęcie, że nie była uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych z tytułu umów zawartych z pośrednikami, oraz naruszenie prawa procesowego przez wydanie decyzji z uchybieniem obowiązkowi rzetelnego i dokładnego ustalenia i rozpatrzenia stanu faktycznego sprawy, tj. z naruszeniem art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej. Skarżąca zarzuciła, iż organ oparł się jedynie na części zgromadzonego materiału (tj. na zeznaniach wybranych świadków), mimo, iż pełna analiza całości materiału prowadzi do innych rezultatów. Zdaniem Skarżącej różnice pomiędzy zeznaniami świadków nie pozwalały na przyjęcie przez organ pierwszej instancji wniosku, że usługi pośrednictwa nie zostały wykonane, bez naruszenia zasady wnikliwego i dokładnego ustalenia stanu faktycznego, a więc art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej. Zdaniem Spółki, argument Dyrektora UKS, iż większość leasingobiorców zaprzeczyła jakoby zawierali ze Spółką umowę leasingu przy pomocy pośredników jest nieistotny, bowiem nie byli oni tego świadomi. Pośrednik, bowiem nie negocjował warunków umowy, lecz jedynie wskazywał na możliwość jej zawarcia.