Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 grudnia 2011 r., sygn. II SA/Wa 1118/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak (spr.), Sędziowie WSA Danuta Kania, Anna Mierzejewska, Protokolant Sekretarz sądowy Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi J. L. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z [...] marca 2011 r. Komendant Główny Policji, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 268a k.p.a. oraz art. 18 ust. 5 pkt 4 w zw. z art. 32 ustawy z 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania J. L. (dalej jako skarżący), od decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z [...] stycznia 2011 r. nr [...] cofającej skarżącemu pozwolenie na broń palną myśliwską, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Do wydania powyższych decyzji doszło w następujących okolicznościach sprawy.

Postępowanie w przedmiotowej sprawie zostało wszczęte z urzędu [...] kwietnia 2010 r. Okolicznością uzasadniającą jego wszczęcie było naruszenie zasad noszenia amunicji do broni palnej. Decyzją z [...] stycznia 2011 r. [...] Komendant Wojewódzki Policji w [...] cofnął skarżącemu pozwolenie na broń palną myśliwską. W uzasadnieniu swego stanowiska organ I instancji wskazał, iż nie jest możliwym, aby pozwolenie na broń posiadała osoba, która swoim lekkomyślnym zachowaniem doprowadziła do porzucenia posiadanej przez siebie amunicji do broni myśliwskiej. Dopuszczając się tego czynu, skarżący, zdaniem organu, stworzył realne zagrożenie dla bezpieczeństwa i porządku publicznego, umożliwił bowiem osobom trzecim wejście w posiadanie amunicji, którą może mieć tylko osoba uprawniona do dysponowania bronią. W związku z tym organ uznał, iż skarżący nie daje rękojmi bezpiecznego posiadania i używania broni.

Od tej decyzji skarżący złożył odwołanie do Komendanta Głównego Policji, wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania, bądź też o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz o przyznanie kosztów postępowania. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz przepisów prawa procesowego, tj. art. 77 § 1 w zw. z art. 75 § 1 w zw. z art. 7 k.p.a., art. 80 k.p.a. Naruszenie przepisów postępowania polegało, według skarżącego, na niezebraniu w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego wskutek nieprzeprowadzenia dowodu z zeznań strony na okoliczność przestrzegania przez nią zasad noszenia amunicji, mimo że dowód ten mógł się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a także na nieuznaniu, że pozytywna opinia wydana przez jednostkę terenową Policji właściwą dla miejsca zamieszkania strony, opinia PZŁ oraz protokół z okazania broni i sposobu jej przechowania nie miały wpływu na sposób rozstrzygnięcia sprawy. Skarżący podniósł również, że czyn, jakiego się dopuścił, miał charakter nieumyślny. Jego zdaniem, w tej sytuacji organ błędnie przyjął, iż incydentalne zdarzenie, jakim było nieumyślne porzucenie w samochodzie kilku sztuk amunicji, uzasadnia cofnięcie mu pozwolenia na broń myśliwską na podstawie art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, zwłaszcza, że do zastosowania tego przepisu konieczne jest, by naruszenie zasad przechowywania broni dotyczyło broni i amunicji łącznie, nie zaś samej amunicji.