Wyrok WSA w Łodzi z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. II SA/Łd 937/11

Dnia 6 grudnia 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Sędzia NSA Anna Stępień Protokolant asystent sędziego Marcelina Chmielecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2011 roku sprawy ze skargi W.S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji - uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] Nr

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...]roku nr [...] na podstawie

art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2, 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 roku o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. z 1996 roku, Nr 87, poz. 395 ze zm.) odmówił W. S. przyznania uprawnienia do świadczenia z tytułu deportacji do pracy przymusowej.

W uzasadnieniu Kierownik Urzędu przypomniał, iż pierwotny wniosek strony został rozstrzygnięty decyzją z dnia [...]r., która utrzymana została w mocy decyzją z dnia [...]r. Jednakże na skutek skargi W. S. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 9 listopada 2010r. uchylił decyzje organów obu instancji. Wydana obecnie decyzja jest zatem następstwem kontroli sądowoadministracynej.

Odnosząc się do meritum sprawy Kierownik stwierdził, że z zebranego w toku postępowania materiału dowodowego wynika, iż skarżąca w okresie okupacji wykonywała pracę przymusową w pobliżu stałego miejsca zamieszkania, a zatem praca ta nie przybrała szczególnie dotkliwej formy, o której mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 roku w sprawie K 49/07. Przy czym czyniąc zadość wskazaniom Sądu dodatkowo ustalił, iż w czasie okupacji strona została przesiedlona z rodzinnej wsi K. do oddalonej o około 5 km wsi S., do pracy w gospodarstwie niemieckiego gospodarza, którą wykonywała w latach 1941-1945. Nadto strona wyjaśniła, że w czasie pobytu w S. nie miała kontaktu z rodziną, która przebywała w nieznanym miejscu. Przy czym z oświadczeń świadków wynika, że strona nie była całkowicie pozbawiona kontaktów zewnętrznych i mogła widywać się z sąsiadami zamieszkałymi w pobliskich miejscowościach. Świadek W. K. do 1942 roku mieszkał i pracował w S., zaś świadek J. G. w czasie okupacji mieszkała i pracowała w W. Organ podkreślił, iż przepisy ustawy nie przewidują świadczeń dla wszystkich poszkodowanych, ustawa nie daje zaś przesłanek do uwzględniania innych okoliczności, tj. chociażby to w jakich warunkach praca była wykonywana, takich jak młodociany wiek, warunki pracy. Ostatecznie Kierownik nie negując ciężkiej sytuacji strony, która została wysiedlona z domu rodzinnego i zmuszona do pracy przymusowej w gospodarstwie rolnym, jednak stwierdził, iż nie można uznać, że praca ta miała charakter o jakim stanowi art. 2 pkt 2 w/w ustawy, gdyż była wykonywana w odległości około 5 km od stałego miejsca zamieszkania, wśród znanego kulturowo i geograficznie otoczenia, z możliwością kontaktu z sąsiadami.