Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 marca 2011 r., sygn. II SA/Gd 881/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Sędzia SO Jolanta Sudoł Protokolant Starszy sekretarz sądowy Agnieszka Kowalczyk po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2011 r. na rozprawie sprawy ze skargi D. W. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw [...] z dnia 7 września 2010 r., nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Kierownika Urzędu do Spraw [...] z dnia 12 lipca 2010 r., nr

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 12 lipca 2010 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. z 1996 r., nr 87, poz. 395 ze zm.), Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił D. W. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.

W uzasadnieniu organ wskazał, iż D. W. złożyła wniosek o przyznanie uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR. Organ wyjaśnił, iż represją w rozumieniu wymienionej ustawy, zgodnie z art. 2 pkt 2 lit. a tej ustawy, jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed 1 września 1939 r. na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945. Przepis ten podlegał ocenie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, który - wyrokiem z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt K 49/07

(Dz. U. z dnia 23 grudnia 2009 r., nr 220, poz. 1734), stwierdził niezgodność art. 2 pkt 2 powołanej wyżej ustawy, w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego, z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał wywiódł, że "nie ma (...) zastrzeżeń co do samej zasady, aby świadczenia otrzymywały tylko te osoby, wobec których obowiązek pracy przymusowej podczas II wojny światowej i tuż po jej zakończeniu przybierał szczególnie dotkliwą formą tzn. był połączony z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i " wyrwaniem " z dotychczasowego środowiska. "