Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 14 wrzenia 2011 r., sygn. II SA/Bd 903/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anna Klotz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Wojciech Jarzembski Sędzia WSA Jarosław Wichrowski Protokolant Jakub Jagodziński po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 września 2011r. sprawy ze skargi Spółki A w B. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w [...] z dnia [...] września 2010r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 29 września 2010 r., nr [...], Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (dalej jako "Prezes ZUS"), działając na podstawie art. 127 § 3 w zw. z art. 138 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), powoływanej dalej jako "k.p.a.", utrzymał w mocy decyzję własną z dnia 6 sierpnia 2010 r., znak: [...], o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności 259 decyzji dotyczących ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

W/w rozstrzygnięcie zostało wydane w następującym stanie faktycznym.

Wnioskiem z dnia 11 czerwca 2010 r. T. sp. z o.o. sp. k. w B. zwróciła się do Dyrektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) Oddział w B. o stwierdzenie nieważności 259 decyzji dotyczących ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Spółka wskazała, iż w decyzjach objętych wnioskiem organ rentowy wskazał jako płatnika składek T. sp. j. w B., podczas gdy decyzje te powinny zostać skierowane do T. spółka jawna D. B. A. B. w B., zgodnie z obowiązującym w dacie ich wydania zapisem w KRS. Podniesiono, że z uwagi na tę okoliczność wszystkie w/w decyzje zostały skierowane do osoby niebędącej stroną, co oznacza, iż zgodnie z art. 107 § 1 k.p.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. dotknięte są wadą skutkującą ich nieważnością. Materialnoprawny charakter zarzucanego wskazanym decyzjom mankamentu wyraża się tym, że pomiędzy autorem decyzji - organem rentowym, a ich adresatem w ogóle nie doszło do nawiązania stosunku prawnego.