Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. VII SA/Wa 561/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Wilczewska - Rzepecka, , Sędzia WSA Daria Gawlak - Nowakowska (spr.), Sędzia WSA Leszek Kamiński, Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pietruszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2011 r. sprawy ze skargi T. B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2010 r. znak [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt budowlany I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz T. B. kwotę 760 zł (siedemset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] września 2010 r., znak: [...], na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej dalej K.p.a.), po rozpatrzeniu wniosku M. R., stwierdził w całości nieważność decyzji Wojewody [...] z dnia [...] maja 2007 r., znak: [...] stwierdzającej z urzędu nieważność decyzji Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2006 r., nr [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej M. R. pozwolenia na budowę budynku handlowo -biurowego, hali magazynowej, wewnętrznej instalacji wodno-kanalizacyjnej wraz z przyłączami, przebudowę linii energetycznej, wewnętrznej instalacji elektrycznej wraz z przyłączem oraz budowę zjazdu na działkach nr ew. [...] w miejscowości [...].

W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, na czym polega instytucja stwierdzenia nieważności decyzji (art. 156 § 1 K.p.a.), stanowiąca wyjątek od ogólnej zasady stabilności rozstrzygnięcia administracyjnego (art. 16 K.p.a.) oraz że jako organ kasacyjny, nie orzeka co do istoty sprawy, lecz w oparciu o zamknięty materiał dowodowy, weryfikuje rozstrzygnięcie jedynie pod kątem jego legalności, w dacie jego wydania. Podkreślił, że jedną z przesłanek stwierdzenia nieważności jest rażące naruszenie prawa (art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.), a decyzja nim dotknięta w sposób oczywisty narusza przepisy prawa, a skutki społeczno-gospodarcze tego naruszenia są niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządnego państwa.