Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 lipca 2011 r., sygn. I SA/Wr 784/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski, Sędziowie Sędzia NSA Lidia Błystak, Sędzia WSA Katarzyna Borońska (sprawozdawca), Protokolant Anna Terlecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 27 lipca 2011 r. sprawy ze skargi D. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi jest decyzja z dnia [...] nr [...], którą Dyrektor Izby Skarbowej na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) Ordynacji podatkowej uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...], nr [...], określającą D.G. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. na kwotę 40.649 zł. i określił dochód za 2004 r. w wysokości 4.521,03 zł.

Zgodnie z ustaleniami organu, skarżąca prowadziła w 2004 r. działalność gospodarczą indywidualnie pod nazwą "A". Przychody w 2004 r. skarżąca uzyskiwała ze sprzedaży towarów handlowych, z najmu oraz ze sprzedaży ½ udziału we własności lokalu użytkowego (środka trwałego).W wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego organ, powołując się na § 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), jak również art. 193 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) - dalej: o.p., uznał za nierzetelną księgę przychodów i rozchodów w zakresie kosztów i przychodów (uzyskanych ze sprzedaży towarów handlowych) i w konsekwencji nie uznał jej za dowód w rozumieniu art. 193 § 1 o.p.

W zakresie kosztów uzyskania przychodu ustalono, że z naruszeniem art. 22 ust. 1 ustawy 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), z dnia zwanej dalej także "p.d.o.f.", podatniczka zaliczyła w ich poczet opłaty 2.016,57 z tytułu używania telefonu stacjonarnego w miejscu zamieszkania (przy ul. D. w K.). Na tę kwotę składała się całość należności za usługi z faktur wystawionych w okresie od stycznia do listopada 2004 r. Według organu jest niemożliwe, aby strona telefonu tego nie używała do celów prywatnych, skoro równocześnie wykorzystywała dwa telefony stacjonarne w miejscu działalności i dwa telefony komórkowe (numery) zarejestrowane na firmę. Zdaniem organu, w świetle regulacji art. 22 ust. 1 p.d.o.f., nie stanowiły również kosztów przychodu wydatki 2.258,40 zł, odpowiadające ½ części opłat z tytułu posiadania lokalu użytkowego przy ul. Ł. w K., przypadające za okres po sprzedaży udziału ½ własności tego lokalu (w lipcu 2004 r.). Zawyżone zostały też odpisy amortyzacyjne dokonywane od wymienionego lokalu użytkowego o 87,52 zł, w wyniku wadliwego określenia wartości początkowej, co naruszało art. 22 ust. 8 w związku z art. 22g ust. 1 pkt 1 i pkt 3 p.d.o.f. Podatniczka z naruszeniem art. 22 ust. 1 p.d.o.f. zaniżyła koszty przychodu o 1.004,60 zł z powodu nie zaewidencjonowania faktury (nr [...]) wystawionej z tytułu rozliczenia opłat za dostawę energii cieplej. Stwierdził organ także nieprawidłowości w ewidencjonowaniu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zakupu towarów handlowych, polegające na: dokonywaniu wpisów w niewłaściwych kolumnach, błędnym przenoszeniu do księgi kwot faktur, odnotowaniu duplikatu faktury już ujętej w księdze za roku poprzedni, a także polegające na nie wpisaniu do księgi pięciu faktur na kwotę 2.475,55 zł oraz jednej faktury korekty (-) 218 zł. W postępowaniu podatkowym stwierdzono ponadto, że D. G. nie wykazała w księdze kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży ½ udziału w lokalu użytkowym przy ul. Ł. (wymienionym, stanowiącym środek trwały), które organ ustalił na kwotę 190.325,51 zł.