Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 11 lutego 2011 r., sygn. II SA/Gl 1180/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Leszek Kiermaszek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Protokolant Barbara Urban, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2011 r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Miejskiej w L. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.

Uzasadnienie

W dniu 22 czerwca 2010 r. Rada Miejska w Lublińcu, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 20 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) podjęła uchwałę nr 728/LIV/2010 w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru w śródmieściu miasta Lublińca wyznaczonego odcinkami ulic: [...],[...],[...],[...] oraz linią kolejową relacji [...] - [...] - [...].

Wojewoda Śląski jako organ nadzoru w ustawowym terminie nie podjął rozstrzygnięcia nadzorczego w stosunku do tej uchwały, jednakże w dniu 14 września 2010 r. w trybie art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym złożył do Sądu administracyjnego skargę domagając się stwierdzenia nieważności powyższej uchwały jako niezgodnej z art. 15 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W pierwszej kolejności Wojewoda zauważył, że zaskarżona uchwała pozbawiona jest elementów obligatoryjnych, wymaganych dla miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co stanowi o jej nieważności. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w planie miejscowym określa się obowiązkowo parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym szerokość dróg w liniach rozgraniczających. W zaskarżonej uchwale ten parametr określono nieprecyzyjne, szerokość dróg w liniach rozgraniczających określono "widełkowo" - "od ... m do ... m", pozostawiając zatem możliwość jego kształtowania (§ 7 ust. 1 pkt 13 lit. f i lit. o, § 8 ust. 2 pkt 12 lit.h, § 12 ust. 2 pkt 6 lit. j, § 21 ust. 2 pkt 2 lit b, § 22 ust. 2 pkt 1 lit. a i lit. b, § 23 ust. 2 pkt 1 lit b i lit. c, § 24 ust. 2 pkt 1 lit. a - f, h, j - l oraz n). Organ nadzoru zauważył również, że we wspomnianej uchwale wprowadzono sprzeczne regulacje dotyczące szerokości dróg wewnętrznych. W § 43 ust. 2 przewidziano, że działki budowlane mogą być obsługiwane z dojazdów i dróg wewnętrznych pod warunkiem, że szerokość tych dojazdów i dróg nie będzie mniejsza niż 5,0 m, a w § 50 ust. 8 uchwały ustalono szerokość tych dróg na 3,5 m. Ustalenie szerokości dróg dojazdowych i lokalnych w liniach rozgraniczających, przewidziane w uchwale, jest sprzeczne z przepisami rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430 ze zm.). Ponadto na terenach, których szerokość w liniach rozgraniczających jest mniejsza niż przewidziana w § 7 ust. 1 rozporządzenia, dopuszczono możliwość lokalizacji ścieżek rowerowych, czym naruszono § 7 ust. 3 rozporządzenia.