Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 3 lutego 2011 r., sygn. II SA/Gd 800/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wanda Antończyk (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędzia SO Jolanta Sudoł Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Anna Rusajczyk po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2011 r. na rozprawie sprawy ze skargi W. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 17 sierpnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta z dnia 21 stycznia 2010 r., nr [...].

Uzasadnienie

W zaskarżonej decyzji z dnia 17 sierpnia 2010 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania W. N. od decyzji Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. (działającego z upoważnienia Prezydenta Miasta) z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie odmowy przyznania zasiłku okresowego, zaskarżoną decyzję utrzymało w mocy. W uzasadnieniu decyzji Kolegium podało, że we wniosku z dnia 11 stycznia 2010 r. W. N. zwrócił się do organu I instancji o przyznanie zasiłku okresowego z uwagi na bezrobocie. Organ I instancji, po przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego, w decyzji z dnia 21 stycznia 2010 r. odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia. W ocenie tegoż organu brak było podstaw do przyznania zasiłku okresowego, gdyż - oprócz przesłanki dochodowej - wnioskodawca nie spełnił pozostałych przesłanek uprawniających go do otrzymania tego zasiłku.

W odwołaniu od tej decyzji strona powołała szereg przepisów ustawy o pomocy społecznej, zarzucając że organ nie może odmówić pomocy społecznej osobie potrzebującej. Ponadto zarzucono, że decyzji nie odpowiada wymogom art. 107 k.p.a., a rozstrzygnięcie jest niewłaściwie uzasadnione. Rozpatrując przedmiotową sprawę Kolegium wskazało, że przyznanie wnioskowanego świadczenia uzależnione jest od spełnienia przesłanek określonych w art. 38 ustawy o pomocy społecznej. I tak, zasiłek przysługuje osobie samotnie gospodarującej, w szczególności ze względu na długotrwałą chorobę, niepełnosprawność, bezrobocie, możliwość utrzymania lub nabycia uprawnień do świadczeń z innych systemów zabezpieczenia społecznego osobie samotnie gospodarującej, której dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej (...). Jak wskazał organ, decyzja w przedmiocie przyznania tego świadczenia ma charakter związany, a organ nie dysponuje uznaniem w zakresie zasadności wniosku o przyznanie tegoż zasiłku, lecz orzeka o nim, gdy spełnione są ustawowo określone przesłanki. Organ odwoławczy ustalił, że odwołujący spełnia kryterium dochodowe uprawniające go do przyznania świadczenia, jednak nie spełnia on żadnej z pozostałych przesłanek wymienionych w art. 38 ustawy o pomocy społecznej, tzn. nie jest osobą chorą, niepełnosprawną ani bezrobotną. Z akt wynika bowiem, że strona od 2005 r. nie pracuje. Od listopada 2005 r. strona była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy. Od 2007 r. z przerwami odwołujący wykonywał prace społecznie użyteczne w X Liceum Ogólnokształcącym w G., do których został skierowany za pośrednictwem MOPS. W dniu 16 listopada 2009 r. odwołujący utracił status osoby bezrobotnej na okres 120 dni. Uzyskał go ponownie z datą kolejnej rejestracji w Urzędzie Pracy, tj. w dniu 15 kwietnia 2010 r. i w chwili obecnej posiada ten status bez prawa do zasiłku. Bezsporne jest zatem, zdaniem organu odwoławczego, że od dnia 16 listopada 2009 r. odwołujący utracił status osoby bezrobotnej na 120 dni, a więc od tego dnia przez okres 4 miesięcy, nie będąc osobą bezrobotną, a także niepełnosprawną, bądź długotrwale chorą, nie spełniał przesłanek z art. 38 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, uprawniających do uzyskania wnioskowanego świadczenia. Kolegium wyjaśniło nadto, na marginesie swoich rozważań, że pomoc społeczna nie może stanowić stałego źródła utrzymania, zwłaszcza w odniesieniu do osób, które mają możliwości, by podjąć pracę. Tymczasem odwołujący nie przedstawił żadnego dowodu na to, że nie może wykonywać prac fizycznych, ani też zaświadczenia lekarskiego, które wskazywałoby na stan zdrowia strony, zwłaszcza w kontekście jego zdolności do podjęcia pracy fizycznej. Zdaniem Kolegium, także osoby i rodziny powinny świadczyć pomoc w zakresie przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych, wykorzystując własne środki, możliwości i uprawnienia. Dopiero niemożność pokonania w ten sposób trudnych sytuacji może stanowić podstawę do domagania się pomocy od państwa. Zakres pomocy uzależniony jest jednak od posiadanych środków przez organ, a także od wnioskodawcy. Przepisy ustawy o pomocy społecznej nakładają też na obowiązek współdziałania osób i rodzin korzystających z pomocy społecznej w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej. Mając na uwadze powyższe rozważania, Kolegium uznało, że decyzja organu I instancji jest w pełni zasadna i zgodna z przepisami prawa.