Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 18 stycznia 2011 r., sygn. II SA/Bd 1307/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Grażyna Malinowska-Wasik (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Elżbieta Piechowiak sędzia WSA Wojciech Jarzembski Protokolant Ewa Majchrzak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz skarżącego kwotę 457 ( czterysta pięćdziesiąt siedem ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

W następstwie złożonego przez Spółkę W. z siedzibą w I., z powołaniem się na art. 50 i 52 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), w dniu 14 kwietnia 2006 r. (data wpływu) wniosku Burmistrz P. orzekł decyzją ostateczną z dnia [...] nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu gminnym dla zamierzenia polegającego na budowie jednej wolnostojącej elektrowni wiatrowej o mocy 2 MW wraz z niezbędnymi urządzeniami technicznymi i budowlanymi do jej obsługi na terenie działki nr [...] położonej w J., gmina P.

W dniu 29 października 2009 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. wpłynął wniosek A. K. - współwłaściciela działki nr [...] przylegającej w dacie rozstrzygania w powyższym przedmiocie do terenu objętego inwestycją o stwierdzenie nieważności wskazanej decyzji w części, w jakiej decyzja ta dotyczy inwestycji celu publicznego, bowiem w zakresie tym wydana została z rażącym naruszeniem art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, w którym to przepisie do służących celom publicznym zalicza się urządzenia do przesyłania energii elektrycznej, a nie urządzenia do jej wytwarzania, do jakich należy elektrownia wiatrowa. W pozostałej zaś części, jak zaznaczył wnioskodawca, decyzja ta będzie mogła być uznana za ustalającą warunki zabudowy, jeśli spełnione zostały warunki określone w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nadto według wnioskodawcy, w niniejszym przypadku, gdy kwestionowana decyzja od początku dotknięta jest nieważnością, nie może mieć zastosowania art. 53 ust. 7 ww. ustawy wyłączający stwierdzenie nieważności decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego po 12 miesiącach od dnia doręczenia lub ogłoszenia.