Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 2 grudnia 2010 r., sygn. II SA/Ol 925/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) Protokolant Grzegorz Knop po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi Spółdzielni A na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie projektu budowlanego i pozwolenia na budowę oddala skargę.

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że decyzją z dnia "[...]" Prezydent Miasta zatwierdził na rzecz inwestora - spółkę A projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę zespołu zabudowy mieszkalno-handlowo-usługowej, z handlem o powierzchni sprzedaży do 2000 m kw., z garażem podziemnym dwukondygnacyjnym, w "[...]" przy ulicy A, B, C, na działkach o nr "[...]" i w pasie drogowym na działkach o nr "[...]", wraz z urządzeniami infrastruktury technicznej, z obsługą komunikacyjną i zagospodarowaniem terenu.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ podniósł, że podstawą ubiegania się o przedmiotowe pozwolenie na budowę jest decyzja Prezydenta Miasta

z dnia "[...]" o ustaleniu warunków zabudowy. Prezydent zaznaczył, że wniosek inwestora o wydanie pozwolenia na budowę został sprawdzony pod względem zgodności z przepisami i uzyskanymi warunkami. Zweryfikowano również kompletność projektu i posiadanie wymaganych uzgodnień, sprawdzeń i opracowanie informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Organ podkreślił, że 28 maja 2010r. zawiadomiono Spółdzielnię Mieszkaniową A o wszczęciu postępowania, czyniąc ją tym samym stroną takiego postępowania z uwagi na bycie właścicielem parkingu, przyległego do obszaru inwestycji. Strona zaś w wyznaczonym terminie zapoznała się z projektem zagospodarowania terenu, a dnia 14 czerwca 2010r. wniosła sprzeciw w sprawie wydania pozwolenia na budowę odnośnie przedmiotowej inwestycji.

W sprzeciwie podniesiono, że inwestycja utrudni dojazd w głąb Osiedla A, zwiększy natężenie ruchu, spowoduje deficyt miejsc postojowych oraz zacienienie budynku przy ulicy B. Zarzucono również stawianie interesów inwestora ponad potrzeby mieszkańców Osiedla B. Odnosząc się do tych zarzutów organ I instancji stwierdził, że zasady obsługi komunikacyjnej dla planowanego obiektu zostały wypracowane z zarządcą dróg publicznych w mieście, na etapie ustalania warunków zabudowy, a następnie ostatecznie uzgodnione na etapie projektu budowlanego. Ponadto zdaniem organu oczekiwanie, że intensywność korzystania z dróg publicznych pozostanie na niezmienionym poziomie lub, że będzie zapewniona w tym względzie wyłączność dla dotychczasowych użytkowników, stoi w sprzeczności z zasadami funkcjonowania dróg publicznych. Deficyt zaś miejsc postojowych jest nagminny w osiedlach powstałych przed lawinowym narastaniem liczby samochodów, co nie zmienia faktu, że właściciel nieruchomości jest obowiązany do zapewnienia potrzeb parkingowych w granicach terenu, do którego może wykazać się prawem dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Wskazano przy tym, że nie ma przepisu gwarantującego realizację własnych potrzeb parkingowych w pasach dróg publicznych. Organ podkreślił również, że planowana inwestycja spełnia wymagania warunków technicznych w zakresie przesłaniania i nasłonecznienia budynków już istniejących. W opinii Prezydenta argumentacja strony opiera się na jej interesie faktycznym, a nie prawnym.