Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 20 grudnia 2010 r., sygn. I SA/Gl 427/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ, Sędziowie WSA Grzegorz Granieczny (spr.), Wojciech Organiściak, Protokolant Izabela Maj - Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2010 r. sprawy ze skargi A S.A. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] (Nr [...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta P. Nr [...] z dnia [...]określającą wysokość zobowiązania podatkowego A S.A. z siedzibą w K. w podatku od nieruchomości za rok 2002, w kwocie [...] zł.

W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., zwane dalej również SKO przedstawiło ustalony w sprawie, następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2007 r. A S.A. zwana dalej również Spółką albo Skarżącą złożyła w Urzędzie Miasta P. skorygowaną deklarację podatku od nieruchomości za rok 2002. W przedmiotowej korekcie Spółka wykazała nadpłatę podatku od nieruchomości w łącznej wysokości [...] zł, w tym: kwotę [...] zł - w części dotyczącej budynków, kwotę [...] zł - w części dotyczącej budowli oraz kwotę [...] zł - w części dotyczącej gruntów.

W związku z powyższym organ podatkowy I instancji postanowieniem z dnia [...] wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego Spółki w podatku od nieruchomości za 2002 rok. W wyniku tego postępowania decyzją z dnia [...] Nr [...] organ podatkowy I instancji określił A S.A. wysokość zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości za rok 2002 oraz odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku za ten rok. Od tej decyzji Spółka wniosła odwołanie, w którym zarzuciła naruszenia art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z poźn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w roku 2002, zwanej dalej ustawa podatkową, poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej.