Wyrok WSA w Lublinie z dnia 23 czerwca 2010 r., sygn. I SA/Lu 113/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Małysz, Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz,, NSA Irena Szarewicz-Iwaniuk (sprawozdawca), Protokolant Stażysta Bartłomiej Pastucha, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 23 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi G. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych - oddala skargę

Uzasadnienie

We wniosku z dnia 7 września 2009r. G. O. wniósł o umorzenie zaległości podatkowych w podatku VAT za miesiące czerwiec i lipiec 2007r. wraz z odsetkami od tej zaległości, określonych ostateczną decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego znak [...] z dnia 5.02.2008r.

W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca podnosił, iż zaległość podatkowa dotyczy błędnego rozliczenia podatku VAT w remanencie likwidacyjnym. Efektem zakończenia działalności gospodarczej była utrata zdolności płatniczej i znaczne pogorszenie warunków egzystencji jego rodziny, a w efekcie brak możliwości uiszczenia należnej zaległości podatkowej. Spłacił już część zaległości, a obecnie nie posiada środków finansowych umożliwiających spłatę pozostałej części zadłużenia. Argumentował, iż zmienił się przepis art. 29 ust. 10 ustawy o VAT, który był podstawą wydania decyzji wymiarowej. Przepis ten jest obecnie korzystniejszy dla wnioskodawcy, a działania ustawodawcy wskazują, że był on szkodliwy społecznie i należało go zmienić. Zachodzi zatem przesłanka interesu publicznego wskazana w art. 67a Ordynacji podatkowej.

Po przeprowadzeniu postępowania podatkowego Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił umorzenia przedmiotowych zaległości podatkowych w kwocie 9253,88 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 2493 zł.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia, wskazując na treść art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej i przesłanki w nim wymienione argumentował, iż umorzenie zaległości podatkowych jest instytucją wyjątkową, stanowiącą odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania. Podnosił, iż powstanie zaległości podatkowych nie było związane z nadzwyczajnymi okolicznościami życiowymi podatnika, lecz było wynikiem nie wywiązania się przez niego z obowiązków nałożonych powszechnie obowiązującymi przepisami prawa (art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, art. 29 ust. 10), które obowiązywały w dniu powstania obowiązku podatkowego.