Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 20 maja 2010 r., sygn. I SA/Ol 850/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Zofia Skrzynecka (spr.), Sędziowie sędzia WSA Wiesława Pierechod,, sędzia WSA Tadeusz Piskozub, Protokolant Paweł Guziur, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 20 maja 2010r. sprawy ze skargi B. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku od towarów i usług 1. oddala skargę, 2. zasądza od Skarbu Państwa - ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie kwotę 292,80 zł, (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt grosze) na rzecz pełnomocnika - E. S. tytułem nieopłaconej pomocy prawej udzielonej z urzędu wraz z podatkiem VAT według stawki 22%.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 25 czerwca 2009 r. B.G. zwróciła się o stwierdzenie nieważności wydanych po dniu 1 maja 2004 r. decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w zakresie podatku od towarów i usług z uwagi na występowanie przesłanki rażącego naruszenia prawa. W uzasadnieniu wskazała na niezgodność art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług z art. 26 VI Dyrektywy, co potwierdzać miało stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 kwietnia 2009 roku, sygn. akt I SA/Wr 12/09.

Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z dnia "[...]" odmówił stwierdzenia nieważności decyzji tego organu z dnia "[...]", Nr "[...]", w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Izby Skarbowej z dnia "[...]", Nr "[...]", w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2002 r. W uzasadnieniu organ wskazał, że decyzja, której stwierdzenia nieważności domaga się strona, dotyczy rozliczenia podatku za okres sprzed przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Rozstrzygnięcie w tym zakresie podjęte zostało zatem w oparciu o stan prawny istniejący w czasie obowiązywania ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Ponadto organ wskazał, że art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, w brzmieniu obowiązującym w 2002 r. stanowił, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. W czasie obowiązywania tej regulacji sądy administracyjne nie miały wątpliwości, co do zgodności wyżej powołanego przepisu z prawem. Natomiast z analizy rozstrzygnięcia Urzędu Skarbowego z dnia "[...]" wynikało, że przepis art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym nie miał w ogóle zastosowania w sprawie.